Vy

Eg likar ordet VY
Eg likar folk med vyer
Folk som drøymer
som har ein idè dei trur på
- som dei endå til set ut i livet
Folk med vyer dreg verda framover
- om vyene er gjennomførbare då
Eg likar også ordet VY i laurdagskryssordet
Eit heilt ord
som blir ferdig
med berre to bokstavar
det er effektivt.
Det er Vyer over slikt eit kryssord

Men no tek toget ordet frå oss
- frå dei mange med vyer
- frå dei mange med draumar
- frå dei mange sitt kryssord

Dette treng eg tid på

- NSB skiftar namn til Vy -

Han Tinnitus og eg

Tinnitus spelar ein ciss
eller kanskje så er det ein dess

Same tonen
har ulike namn
Same tone
men ulik dur
Den eine er kryss
Den andre er b
Om lyden er lik
så kjen's det 'kje slik
B-en er mjuk
og kanskje litt trist
Krysset er hardt
er opplagt og friskt

Han valde tonen min sjølv
og flytta inn utan lov
Tvilar på om vi blir til vens

Ikkje berre det vi ber inn
tek seg eit rom

Så difor styrer eg slik:
Vil eg kvila frå fyren
då ber eg om dess
Vil eg halda meg vaken
 så ber eg om ciss

Slik lever eg og han Tinnitus livet
Han lagar litt kryss
han får meg til B
Når stundom han sovnar - eg takkar for det

Augneblinken

Om eg gjekk vegen ein gong til

så vart den ikkje slik

Augneblinken den er aldri eins

Augneblinken den er ein

Barndomsminne i skumringstimen

Ho ville så gjerne vera med far i skogen denne ettermiddagen.
Mor meinte ho kunne vera heime. Kanskje var det noko ho ville ha hjelp med - det hugsar ho ikkje i dag.
Men ho ville så gjerne vera med far. Kanskje kom det tårer til slutt.
Kvifor ho hadde så lyst nett den dagen veit ho ikkje, men ho veit at ho alltid trivdes med far sin ute.

Ho fekk viljen sin - eller kanskje ho berre fylgde den?  Til skogs bar det. Opp frå huset ved fjorden, og opp i Granlia, denne lia ho i dag set i stolen sin og ser opp mot medan ettermiddagsmørkre gradvis gøymer trea i skogen og kallar fram dette litt såre barndomsminnet.

Ho veit ganske nøyaktig, den dag i dag, kvar far held på med trea sine denne dagen. Ho kunne funne plassen om nokon ville sjå!
Hennar jobb var å få eit tau rundt den tyngste enden av stokken, dra den litt nedover lia, for så å sleppa tauet når stokken fekk fart, og suste nedover ved naturlovene sjølv.
Så gjekk ho ned, løyste tauet og gjekk oppatt etter ein ny.
Det var jo ikkje det største trea ho drog, men dei var store nok til å utfordre viljen og kreftene hennar.

Det var i ettermiddagstida dette. Ho merka at mørkret gradvis seig innmellom grantrea.
Ein gryande skumringstime.
Det suste i trekrunene, og ho kjende etter kvart at motet vart skifta ut med noko trist og tungt.
Inn mellom dei mørke granane kom det sigande inn noko sårt i bringa.
- Mor, tenket ho! Mor! Ho skulle vore heime hjå mor!
Ho som hadde gråte seg til å få vera med far på noko kjekt, fekk ein veksande klump i magen.
Det kjekke vart ikkje kjekt lenger, og gråten var vanskeleg å gøyma.

Spring heimatt til mor du, sa far, og såg forsiktig bort på henne.
Ho stussa ikkje, kasta tauet frå seg, og la på sprang, medan tårene trilla.

Far hadde forstått!
Han hadde gjennomskua!
Han kjente jenta si!
Ho vart både flau og glad!

- Kjem du no? sa mor.
Ho høyrde ingen anklage i stemma hennar!

Når skumringstimen kjem mellom trea i Granlia hender det stundom at dette minnet kjem til henne.
Ein sterk vilje, og eit vàrt samvit kan framleis skapa uro i henne som skriv.
Men i skumringstimen tenner vi lysa. Ho takkar for dei som tenner lys, og som framleis forstår og tek i mot henne slik ho er.

Heime

Middagskvil på ein 2.juledag!

Syntes eg høyrde stega

som ikkje var der

Syntes eg høyrde praten 

som berre eg kunne høyra

Brått vart eg ungjenta

på sofaen i skumringstimen 

med juletreglansen

i stova

som skapte den gode ungdomskjensla

av å vera HEIME

Ei lita lukkestund

med takk for det som var

og med takk for det 

gode som kan finnast att

i skumringstimen 

I julelys glans 

Saxofon i gravferd

Klokkene tonar ut
Nokre sekund er det kyrkjestille
Det er gravferd - det blir stille då

Så tonar saxofonen frå galeriet
"Jeg vil heller ha Jesus enn perler og gull"
Saxofonen er i gravferd.
Eg kjenner melodien
Jeg vil heller ha Jesus
I ei gravferd

Vakkert, sterkt og sårt som berre ein saxofon kan uttrykkja det
Lyden breier seg gjennom heile meg
Tårene kjem
"heller ham enn de skatter som smuldrer til muld"
I ei gravferd

Orda høyrde ingen
det var ingen ord
berre tone
Tonen frå saxofonen
"Jeg vil heller ha Jesus"
Eg kjenner orda
Det gjorde nok fleire enn meg også
Vi song den frimodig i unge år
"enn ha kongemakt og en fyrstes prakt
men i lenker være lagt"
Melodien er sår på denne linja - inne i meg
Saxofonen ropar det ut
Likevel
alt blir så rett
så vakkert
så sterkt

Og då kista vart bore ut
spela saxofonen
glade tonar
"Å, hvor salig å få vandre hjemad ved vår Faders hånd"
medan vi fylgde vår ven som hadde vandra heim
"Her vi skilles fra hverandre"
Vi erfarte det

"Herlig sangen der skal bruse
sterkt som lyden av en mektig flod
Ære være Gud og Lammet 
som oss kjøpte med sitt blod"

Saxofonen jubla for håpet
I ei gravferd

Gravferd for Ottar Vikane i Austrheim kyrkje 13.12.18
Saxofon: Kjell Bergsvik
Begge to vener frå ungdomstida.

Stormen lovar ingen ting

Meiner så sikkert eg høyrde fjellbjørka si bøn til stormen då vi køyrde over Haukeli på fredag.
Alt var froststille, snødekt og vakkert.

Ei einsam, vakker fjellbjørk
høgt oppe på Haukelifjell
Ho bar si kvite snødrakt stolt
og alt var fredfullt, stilt og godt

Ho sa:
I vår så var eg ung og grøn  
eg kjende meg så mjuk og sterk 
og alle tykte om meg slik
Men hausten kledde prakta av
og eg vart naken
grå og kald

I dag kom snøen, vakker, mjuk og kvit
den la seg tett omkring meg
eg kjenner meg så trygg

Eg bed deg
kalde vinterstorm
Spar kappa kvit 
når du kjem hit
Lat meg få stå 
med kåpa på
til vårsola drypper 
den leikande av
og eg på nytt 
vert mjuk 
og grøn 
og ung 

Men stormen lovar ingen ting