Heile verda song

Heile verda song
Alt vart fullt av jubel
Stemmer og orgelbrus
trompetklang og paukeslag
tona ut for all verda
"Jeg vet at Jesus lever!
Jeg tror at Herren Krist
når alle håp er ute
skal stige frem til sist"

Stemma brest
gledestårer finn veg
Sigeren hans
er sigeren vår
"når alle håp er ute"

Sitat frå Eyvind Skeie sin salme "Jeg tror på jordns forvandling"

Til granskogen

Kjære granskog!

Forakta og lite påakta
av mange
står du i skogen min
og gjev meg glede

Hadde du ikkje stått her
hadde eg ikkje fått kjenna gleda over
dei vakre lysportalane du lagar
når sola skin gjennom krunene dine
og ikkje kjent gleda
over glimta av bygda
og fjorden som tittar fram
mellom leggene dine
Heller ikkje hadde eg fått trødd på dei mjuke stiane
gjennom riket ditt

Hadde du ikkje stått her
hadde eg mista
opplevingar med deg
når småfuglande leikar gøymsle
og syng våryre songar i ditt eviggrøne fang
Eller når vinden lagar orkester
med djupe klangar mellom greinene dine
og fyller skogen med musikk
som skapar
undring og
mystikk
og stundom gjer meg
liten og redd

Takk du staute og rufsete granskog
som vi planta ein gong
for framtida
Du kjenner deg nok moden for nye oppdrag
Eg skjønar deg
men rår ikkje med det

Ver tolmodig
klor deg fast
Ein vakker dag kjem
saga fram til deg
og du får køyra på
på nybygde vegar
til ditt nye liv
- det livet du var planta for!

Helsing grunneigaren

Eit rom

Kvelden kjem
og eg kjenner meg heime
Då kan natta koma med teppet sitt
Breia det over dag og medvit

- om eg ikkje hadde eit rom

- om eg ikkje hadde ein stad når natta kom
Tanken skjønar ikkje slike ord

I eit endelause univers
mellom alle milliardar

gav livet eit rom 

for vesle meg

Eit rom med
kontrastar
lys og mørke
Men eg er heime
eg høyrer til
og natta kan koma
med teppet sitt
Breia det over dag og medvit
i rommet  som vart mitt

Vy

Eg likar ordet VY
Eg likar folk med vyer
Folk som drøymer
som har ein idè dei trur på
- som dei endå til set ut i livet
Folk med vyer dreg verda framover
- om vyene er gjennomførbare då
Eg likar også ordet VY i laurdagskryssordet
Eit heilt ord
som blir ferdig
med berre to bokstavar
det er effektivt.
Det er Vyer over slikt eit kryssord

Men no tek toget ordet frå oss
- frå dei mange med vyer
- frå dei mange med draumar
- frå dei mange sitt kryssord

Dette treng eg tid på

- NSB skiftar namn til Vy -

Han Tinnitus og eg

Tinnitus spelar ein ciss
eller kanskje så er det ein dess

Same tonen
har ulike namn
Same tone
men ulik dur
Den eine er kryss
Den andre er b
Om lyden er lik
så kjen's det 'kje slik
B-en er mjuk
og kanskje litt trist
Krysset er hardt
er opplagt og friskt

Han valde tonen min sjølv
og flytta inn utan lov
Tvilar på om vi blir til vens

Ikkje berre det vi ber inn
tek seg eit rom

Så difor styrer eg slik:
Vil eg kvila frå fyren
då ber eg om dess
Vil eg halda meg vaken
 så ber eg om ciss

Slik lever eg og han Tinnitus livet
Han lagar litt kryss
han får meg til B
Når stundom han sovnar - eg takkar for det

Augneblinken

Om eg gjekk vegen ein gong til

så vart den ikkje slik

Augneblinken den er aldri eins

Augneblinken den er ein

Barndomsminne i skumringstimen

Ho ville så gjerne vera med far i skogen denne ettermiddagen.
Mor meinte ho kunne vera heime. Kanskje var det noko ho ville ha hjelp med - det hugsar ho ikkje i dag.
Men ho ville så gjerne vera med far. Kanskje kom det tårer til slutt.
Kvifor ho hadde så lyst nett den dagen veit ho ikkje, men ho veit at ho alltid trivdes med far sin ute.

Ho fekk viljen sin - eller kanskje ho berre fylgde den?  Til skogs bar det. Opp frå huset ved fjorden, og opp i Granlia, denne lia ho i dag set i stolen sin og ser opp mot medan ettermiddagsmørkre gradvis gøymer trea i skogen og kallar fram dette litt såre barndomsminnet.

Ho veit ganske nøyaktig, den dag i dag, kvar far held på med trea sine denne dagen. Ho kunne funne plassen om nokon ville sjå!
Hennar jobb var å få eit tau rundt den tyngste enden av stokken, dra den litt nedover lia, for så å sleppa tauet når stokken fekk fart, og suste nedover ved naturlovene sjølv.
Så gjekk ho ned, løyste tauet og gjekk oppatt etter ein ny.
Det var jo ikkje det største trea ho drog, men dei var store nok til å utfordre viljen og kreftene hennar.

Det var i ettermiddagstida dette. Ho merka at mørkret gradvis seig innmellom grantrea.
Ein gryande skumringstime.
Det suste i trekrunene, og ho kjende etter kvart at motet vart skifta ut med noko trist og tungt.
Inn mellom dei mørke granane kom det sigande inn noko sårt i bringa.
- Mor, tenket ho! Mor! Ho skulle vore heime hjå mor!
Ho som hadde gråte seg til å få vera med far på noko kjekt, fekk ein veksande klump i magen.
Det kjekke vart ikkje kjekt lenger, og gråten var vanskeleg å gøyma.

Spring heimatt til mor du, sa far, og såg forsiktig bort på henne.
Ho stussa ikkje, kasta tauet frå seg, og la på sprang, medan tårene trilla.

Far hadde forstått!
Han hadde gjennomskua!
Han kjente jenta si!
Ho vart både flau og glad!

- Kjem du no? sa mor.
Ho høyrde ingen anklage i stemma hennar!

Når skumringstimen kjem mellom trea i Granlia hender det stundom at dette minnet kjem til henne.
Ein sterk vilje, og eit vàrt samvit kan framleis skapa uro i henne som skriv.
Men i skumringstimen tenner vi lysa. Ho takkar for dei som tenner lys, og som framleis forstår og tek i mot henne slik ho er.