Med vasskanna

Forsona og vemodig
undrande og tenksam
med ei vasskanne i handa
i sommarvarmen
vatnar ho blomar
til slekta før seg
i fleire ledd
- og til slekta etter seg

Steinane har namn
somme nesten utviska av tida
og mose gror
- både på gamle og unge steinar

Namn må bleikna
mosen lever sitt eige liv
blomar må vatnast
- den korte tida

Steinar lever ikkje
steinar skal ikkje døy

Livet lever
difor døyr det
Håpet er levande

Stien

Ein smal og fin sti
eg aldri har gått
fann eg i dag

Mange har gått her
opp og ned
ned og opp

Stien
gav ei god kjensle av å høyra til

Mange av slekta har gått her
forma vegen
funne fram til kvarandre
Frå Fosse
til Nybø på Nedre Sagstad

Sti mellom slekta
Føtene deira
har gått her
Opp og ned
ned og opp

Eg veit at dei gjerne møttes
Mor fortalde det slik

Barneføter sprang opp til "bestefarFosse"
Bestefarsføter
gjekk ned til barneborn
Dei var 12 i talet der nede

Eg trur han løfta dei små opp
med smedhendene sine
og sette dei på vadmålsbuksefanget
Strauk dei over håret
og snakka fint med mor deira,  Ingeborg-jenta hans

Det var mor sin "bestefarFosseveg"
eg fann

Og stien var full av
røter.

På ein 1. mai!

I dag er det 55 år sidan Kåre i Skare kom heim til oss og avtalte - med far - at eg skulle starta som butikkdame på Seim Handel så snart framhaldsskulen var slutt!

Far og eg hadde vore ute heile dagen med vårarbeid på garden, og vi var innom for å få oss mat.

Eg hadde skitne arbeidsklær på meg, og ville ikkje møta Kåre slik.

 - Eg kan snakka med Kåre sa far, og dei sette seg i søre stova - eg sette meg innfor døra i den nore stova og prøvde å lytta. Vi visste kvifor han kom.

Far visste kva eg ville. Han visste at eg var så skulelei og skuletrøytt etter eit ganske krevjande framhaldsskuleår, at eg ikkje orka tenkja på å starta på ungdomsskulen til hausten. 

Vårt kull fekk tilbod om å starta saman med klassen under oss på den nyinnførte ungdomsskulen. 

Det ville blitt to år til på skule, og eg makta det ikkje.

Heldig var eg som hadde foreldre som skjøna, og at det på den tida var andre utdanningsvegar å sjå for seg når ein vart litt eldre.

- Du kan arbeida hjå han Kåre til du er 17 så kan du reisa på folkehøgsskule. Der vil det opnar det seg nye vegar for deg, sa far og mor! 

Eg trudde på dei, og starta hjå Kåre 20. mai 1963. Eg slutta seinsommaren 1965 for å reisa til Frekhaug på folkehøgsskule.

Eg lærde mykje desse to åra. Med kvitt forkle møtte eg bygde- og byfolk. Lærte nye folk og skikkar å kjenna, og stifta kjennskap til nye varer, lukter og smakar. 

Eg smurde nistepakke til svoltne BNT-sjåførar, og visste kva drops og tobakk dei ville ha! Eg var "mobiltelefonen" til Nils Torsheim når bussar og mjølkebilar skulle stoppast, og eg fylte diesel på bussar og varebilar i mitt kvite forkle, og eg var barnejente for dei to herlege borna til Kjellaug og Kåre.

To lærarar var ofte innom butikken for å handla. Ofte sa dei til meg: Skal tru kva det blir av deg Kari - kva hylle kjem du på i livet? 

Eg veit ikkje om det var uro eller forventning i stemma deira, og det undra meg at begge to var så opptatt av dette. Eg hadde min plan, men den delte eg ikkje med dei.

- Ikkje bry deg om det, sa dei heime når eg fortalde dette,  - du kjem til å klara deg.

Mange gongar seinare har eg tenkt - var det eit klokt val eg tok? For det var mitt val!

Eg trur det, også i ettertida sitt lys. Det vart rett nok inga formell utdanning på meg. Stundom har det hemma meg, gjeve meg mindreverdskjensle og gjort med utrygg. Andre gongar har det gjort meg stolt. Eg har endå til klart oppgåver som kanskje har vore i største laget, og hatt eit meiningsfylt liv.

I dag er eg takksam til både foreldre, Kjellaug og Kåre og andre vaksne som trudde på den unge jenta, og som såg henne som ein vaksen alt før ho fylte 15 år!

Utdanning er viktig, men eg har stor respekt for dei som ikkje orkar minimum 13 samanhengande år på skule. Eg er ikkje sikker på at det er klokt at det skal vera slik for alle.
Ein er ikkje tapar om ein kan oppleva det slik!

Eg går med ei uro over at vi styrer dei unge så lenge at det fører til resignasjon, motløyse og dårleg sjølvbilete.

Difor ønskjer eg på denne 1. mai å slå eit slag for dei skuletrøytte. Lat dei få koma i arbeid, bruka kropp, hovud og kreativitet ved å gjera noko dei opplever som meiningsfylt og nyttig saman med vaksne. 

Skulle ønskja at mange skuletrøytte ungdomar vart både lønsmottakarar og skattebetalarar tidlegare enn dei fleste blir det i dag! Det trur eg både dei og samfunnet hadde tent på!

Kvitveisen frys

Kvitveisen står bort i bakken
og frys
Alle kvitveisar frys
når den eine frys
trur eg
Treng det bry meg

Håpsblome

"Blomar veks i såret", seier Aa.O. Vinje
"No spirar det fram, merkar du det ikkje", spør profeten

Er det slik det er
- merkar vi det ikkje?

Blomar i såret
Ein doggblank blome
med tårer
Ein livskraftig blome
med frø i
Frå såra
- merkar vi det ikkje?

Såra merkast
"ær på ær etter sår på sår", skriv Vinje
Vi ser dei!

Men "blomar veks i såret"
Noko nytt spirer fram;
ein blome med tåre
ein blome med frø

Må det vera blomen av håp vi skimtar

God helg!

Blå tå

Med ei idl og blå tå
kan eg ikkje gå
skona vert for små
eg får dei ikkje på

Om grudn kan eg seia så
ein vase tong fadn minste tå
og farga hedne raud og blå
og eg får ikkje skona på

I måro må eg ut å gå
så då lyt skona jammen på
eg trur eg malar tånæ grå
då får eg sikkert skona på

Lukkestunda

Lukkestunda
kan ikkje fangast
hastig som den er

Lukke er smilet i tåra
og varme i kulden

Lukke er blikket som såg
og hender som møtes

Lukke er tonen
som finn hjartestrengen

Lukkestunda
kan ikkje fangast
flyktig som den er

Lukkestunda
kan gøymast
varig som den er