Gamalt venskap

 

Sitja på kvar sin stol

På kvar si side av eit kafebord

Maska må av då!

Sjå kvarandre inn i augene

prata, prata, prata

Smila og le

og kjenna stemma skjelva

Vi har delt mykje

Gjennom viktige fasar i livet

Møtes alt for sjeldan

- og åra går

- og går

Men gamalt venskap varer!

Utover

 Når ein går langs ein smal fjord går ein enten innover eller utover! Slik tenkjer eg det!

I dag har eg gått utover langs fjorden. Over bøar og bygdevegar med snø på!

Eg tek meg i det og tenkjer - er det utover som er vegen å gå i denne verda?

Er det der framtida ligg?

Eg oppdagar at hendene lett legg seg på ryggen medan eg går, og at eg stoppar og snur meg. Ser innover!

«Dei gamle» gjekk på søndagstur med hendene på ryggen. Kvar skulle dei elles gjera av dei når dei ikkje gjorde på noko?

Og eg tenkte- no er eg visst som dei gamle - og ja, eg er då på deira alder - innser eg.

Men eg går utover langs fjorden.

Eg vil gå utover fjorden!

Eg vil tenkja at framtida er utover!

Men eg kjem oftare enn før til å leggja hendene på ryggen- snu meg og sjå innover.

Det ligg så mykje der, og meire vil det koma etter som stega går.

Men framtida ligg utover til det eg endå ikkje har sett!

Fullmåne

Månen lyser opp

her i grisgrende strøk i kveld.

Ingen veglys dempar glansen her

- og fordi eg ofte blir litt undrande i månelyset, så tenkjer eg mine rare og tildels barnlege månetankar.

Månen, den underlege skapningen der oppe

som oppfører seg så

opp og ned

og som openberrar seg på himmelen slik i ny og ne,

og som endå til blir bortimot full på ein onsdagskveld- midt under pandemi og elende i den store vide verda.

Så er det no godt for noko då,

at polet er ope

- slik at månen kan bli full også i januar 2021.

- Men det var vel tullete tenkt!

Han skal no ha takk

for det kalde lyset han sender - ja, for månelyset er kaldt!

Og eg ønskjer han ei god natt.

Eg håpar stjerner og planetar rund han passar på no når kveldsroen fell over Skår

- og eg håpar han ikkje frys langt der oppe i kuldegradene!

Ingen må frysa!

- Men mange frys!

Det er det vondt å tenkja på!

Frys inne i si einsemd.

Frys ute på gater og i skur.

Månen kan lite gjera med det

anna enn å visa seg der oppe

som eit teikn

frå ei betre verd

Ei verd der ingen frys!

Med munnbind

Der var det eg skulle hatt!

Det var ei fin veske, full av gjennomsiktige munnbind, eg skulle hatt.

Eg skulle hatt den med meg på julehandelen.

Eg skulle gjeve eit til ho/han som står i kassen 

bak maska si.

For eg  skulle så gjerne sett kva dei sa!

Men, eg tenkte ut ein strategi - løysingsorientert som eg likar å tru at eg av og til er.

- Berre svar nei takk kvar gong du trur dei spør deg om noko, Kari

Det går jo bra for

spørsmåla er jo enkle

- har du medlemskort?

- vil du ha pose?

- vil du ha kvittering?

Berre sei nei takk

kvar gong!

Smil med augene bak maska di til dei bak bak disken med maska si, og sjå nøgd ut!

- Dei veit jo ikkje at eg er hørselshemma!

Eg tek sats og prøver.

Svarar nei takk,

og nei takk,

og nei takk.

Så kjem eg på at det kanskje er lurt med byttelapp.

Det er jo vanskeleg å treffa smak og storleik til så mange...

- Legg du ved ein byttelapp, spør eg 

- Ja, det var det eg spurte deg om, smiler ekspeditøraugene.

Så måtte det seiast - beklager- eg er hørselshemma -

Og så avslører eg strategien min! 

Han smiler med augene og seier noko fint - trur eg! 

Og medan vi ventar på gjennomsiktige munnbind, må eg tenkja ut ein ny strategi.

Eg må få inn eit ja takk! 

- helst på rett plass!

Vidare

Når også det beste 

må bli eit minne

Puss det blankt

med tårer  

av takk 

og tårer 

av sakn

Lat det stå der å skina

Men bli ikkje blenda

Reis deg 

og gå

Stunda

Fjorden ligg svart og blank

Fargerike ospeblad

heng urørlege

Hauststilla

er vakker og god

Fjorden og ospeblada

veit det skal så lite til

- så uendeleg lite til

Difor samlar dei på stunda

Eit vindpust

og fjorden er grå

Eit vindpust

og blada driv mot bakken

Difor samlar dei på den hauststille stunda

Det skal så lite til

i oktober

Så lite

for fjorden

for haustbladet

og for henne

under ospetreet

ved fjorden

Fjorden og ospeblada

er utan tanke

Men omtanke

og varme

veit dei å visa.

Oktoberjenta takkar

og samlar på stunda

Takk likevel

draumen i natta

der augo våre møttes

dei fine augo dine
vesleguten min

ville løfta deg 

men rakk det ikkje

slik er draumen
den korte draumen
- men takk likevel

Mange av lesarane mine veit at to av gutane våre døydde då dei var 4 1/2 år.
Den eine i 1977 og den andre i 1982.
Det er lenge sidan dette, men dei er alltid med.
Stundom kjem dei så levande fram i draumen - i den korte, så alt for korte draumen.
Det gjer godt, og det gjer vondt.
Eg tenkjer: så godt at det framleis gjer vondt!
Alle skjønar at det er katastrofalt å mista born....

Men livet har gått vidare, og mykje, mykje godt og fint har det gjeve.

Likevel -plassen deira er plassen deira!
- Og, eg skriv ikkje for å få medkjensle - det har eg fått mykje av gjennom åra.

Eg skriv fordi det gjer godt!