Saxofon i gravferd

Klokkene tonar ut
Nokre sekund er det kyrkjestille
Det er gravferd - det blir stille då

Så tonar saxofonen frå galeriet
"Jeg vil heller ha Jesus enn perler og gull"
Saxofonen er i gravferd.
Eg kjenner melodien
Jeg vil heller ha Jesus
I ei gravferd

Vakkert, sterkt og sårt som berre ein saxofon kan uttrykkja det
Lyden breier seg gjennom heile meg
Tårene kjem
"heller ham enn de skatter som smuldrer til muld"
I ei gravferd

Orda høyrde ingen
det var ingen ord
berre tone
Tonen frå saxofonen
"Jeg vil heller ha Jesus"
Eg kjenner orda
Det gjorde nok fleire enn meg også
Vi song den frimodig i unge år
"enn ha kongemakt og en fyrstes prakt
men i lenker være lagt"
Melodien er sår på denne linja - inne i meg
Saxofonen ropar det ut
Likevel
alt blir så rett
så vakkert
så sterkt

Og då kista vart bore ut
spela saxofonen
glade tonar
"Å, hvor salig å få vandre hjemad ved vår Faders hånd"
medan vi fylgde vår ven som hadde vandra heim
"Her vi skilles fra hverandre"
Vi erfarte det

"Herlig sangen der skal bruse
sterkt som lyden av en mektig flod
Ære være Gud og Lammet 
som oss kjøpte med sitt blod"

Saxofonen jubla for håpet
I ei gravferd

Gravferd for Ottar Vikane i Austrheim kyrkje 13.12.18
Saxofon: Kjell Bergsvik
Begge to vener frå ungdomstida.

Stormen lovar ingen ting

Meiner så sikkert eg høyrde fjellbjørka si bøn til stormen då vi køyrde over Haukeli på fredag.
Alt var froststille, snødekt og vakkert.

Ei einsam, vakker fjellbjørk
høgt oppe på Haukelifjell
Ho bar si kvite snødrakt stolt
og alt var fredfullt, stilt og godt

Ho sa:
I vår så var eg ung og grøn  
eg kjende meg så mjuk og sterk 
og alle tykte om meg slik
Men hausten kledde prakta av
og eg vart naken
grå og kald

I dag kom snøen, vakker, mjuk og kvit
den la seg tett omkring meg
eg kjenner meg så trygg

Eg bed deg
kalde vinterstorm
Spar kappa kvit 
når du kjem hit
Lat meg få stå 
med kåpa på
til vårsola drypper 
den leikande av
og eg på nytt 
vert mjuk 
og grøn 
og ung 

Men stormen lovar ingen ting

"Mitt liv - min kropp"

Ho skreiv eit innlegg på den store aksjonslaurdagen
La det ut på facebook
men sletta fort
Orka ikkje sjå det på "trykk"
Vart for feig
Høyrde alle motargumenta før ho såg dei
Orka ikkje debatten
Ropa "min kropp - mitt liv"
gjorde henne redd

Ho - ei 70-årgamal kvinne
bar i sine unge år fram tre liv frå sitt liv.
Var dei hennar kropp?
Var dei hennar liv?
Eller lånte ho dei berre eit rom?

To av dei, som alle tre vart fine små gutar, høyrde inn under "diskriminieringsparagrafen"
Dei var "ikkje levedyktige" meire enn 4 - 5 år
Denne delen av "hennar kropp" ville bli vurdert som "svært belastande" for henne
Ingen tvil om det
Hjelpeapparatet sto klare med den enklaste løysinga
Det er "din kropp - ditt liv"

Pulsen hennar slår kraftig medan ho skriv
Vil ho våga å dela i kveld?
Vil ho våga å sei at det ikkje var hennar kropp eller hennar liv?
Vil ho våga å sei at det var dei som vart hennar liv?

Kan ho sei det utan å døma?
Legg ho stein til børa?
Til si eiga bør?
Til andre si bør?
Ho spør seg om det i kveld også

Ho skjønar at det er vanskeleg
Men ho skjønar likevel ikkje at det var "hennar kropp" "hennar liv"
Men det vart hennar liv
På godt og vondt
Og ho takkar
og ho gret framleis over at det vart det.

"Støvets alder"

Ho reiste med gitaren sin innover den trange fjorden med båt - båten som ho alltid syntes likna på eit gamalt strykejern!
Det var lenge før holet i fjella og vegen kom langs fjorden.
Saman med nokre andre skulle ho på misjonshelg til den tronge dalen.

Ho hugsar ikkje så mykje frå reisa. Men to ting hugsa ho.
Det eine var at ho var ung og og alt for svolten til å gå til sengs -  at det var alt for tidleg å eta siste måltidet kl 1800!
Det andre, og som gjer at ho skriv dette, var at ho fekk ein liten lapp med ein song på der inne i dalen.
Ho fekk den hjå ein gamal mann - ein svært så gamal mann syntes ho.

Første verset på songen var slik :
"Sytti år er støvets alder
Høstens time inne er
Blomsten visner, løvet faller
Lik en blomst er livet her.
Lengsel etter ro og fred.
Stilt vi synker hen og glemmes,
for i moder jord å gjemmes."

Ein underleg song å få syntes ho.
Ein nitrist song eigenleg, som ho undra seg storleg over at han gav til ein 19-åringen!
Ho ville ikkje tenkja på å bli 70! Det var ei lang æva til syntes ho.

Dei siste dagane ha ho gått og nynna på den første linja.
Ho har smilt litt, tenkt litt, og lurt på kvifor ho fekk denne songen.
Svaret veit ho jo ikkje, men det må ha vore noko med gitaren kanskje.
Kanskje han tenke at ho skulle syngja denne for dei eldre, og minna dei om "livets forgjengelighet"?
Ho gjorde aldri det, men lika å finna lappen att inn i den svarte songboka si.

Og så kjem ho på dette minnet og denne songen no når ho no har runda 70, og for alvor har  kome inn i "støvets alder".
Hennar erfaring er forresten at støvets alder starta for lenge sidan - alt ved det første skriket inn i verda
Heile livet minnar om det sårbare livet!
Men,  hausttid er hausttid.
Ingen kjem utan om det, ikkje ho heller.

Likevel - som 70-åring opplever ho at livet er rikt og fullt av gode livsfargar.
Ho tilstår at ho stundom kan lengta litt etter meire "ro og fred", men ho vert fort rastlaus om freden varer for lenge. Ho har framleis mykje ho vil i sine "gylne år" - i sine oktoberdagar, som ho likar å kalla det.
Det takkar ho for, og ho ber til sin Gud om helse og krefter til framleis å få leva med oktoberfargane sine varme fargar over livet - i trygg tru og tillit til han som styrer hennar vesle liv.
Støvets alder vil ho ikkje kalla det.

Lasarus og eg

Eg har høyrt ein sterk historie i dag
i kyrkja her på Seim.
Den handlar om å
- vera rik
- og fattig
- og om å byta rolle

Byta rolle utan høve til å byta ein gong til

Lasarus, som låg utanfor porten full av sår,
vart boren til "Abrahams famn"
Den rike mannen brydde seg ikkje
før det var for seint
- utan nokon utgang eller ny inngang

Den rike mann
utfordrar meg veldig
rik som eg er
(Lukas 16. 19-31)

Redninga kan seiast slik:
"Intet er vårt. Alt er ditt. Alt er vårt i deg."
Du sender ditt ord, lar Ånden gå ut, og alt blir nytt
Intet er vårt. Alt er ditt. Alt er vårt i deg.
Et rike er skjult, blandt steiner og støv, en nedgravd skatt
Intet er vårt. Alt er ditt. Alt er vårt i deg.
Og verden er din, Dens nød er ditt rop, Det kaller oss.
Intet er vårt. Alt er ditt. Alt er vårt i deg.
I fattiges hånd skal gaven bli lagt som er fra deg
Intet er vårt. Alt er ditt. Alt er vårt i deg.

Salme av Anders Frostenson omsett av Eyvind Skeie

Eg blir med!

Det er så mange meiningar.
Så mange kloke og mindre kloke og velmeinande råd.
Det er så mange spådomar om
kor katastrofalt det blir om KrF vel slik eller slik.
Det er heiarop, og stygge og uverdige ord der ute,
og det er innmeldingar og utmeldingar her inne.

Kjære partivenner:
Partiet har på demokratisk vis vald ei leiing.
Leiinga har involvert heile organisasjonen i prosessen vi er i.

Til slutt blir det partileinga sitt tunge ansvar å finna veg!
Eg har mi meining og mitt ønskje.
Alle vil ikkje få det slik vi helst vil!
Men kjære godtfolk -  verda går då ikkje under om det blir eit steg 
til høgre, eller om det blir eit steg til venstre!

Eg skal tola konklusjonen fordi eg er med i eit demokratisk parti
som set menneskeverdet og dei svakaste i sentrum.
Eit parti som byggjer på, og hentar sin inspirasjon frå dei kristne verdiane.

Lukke til Knut Arild og heile ditt råd!
Eg er stolt av dykk, men misunner dykk ikkje ansvaret.
Og - eg blir med på vegen de finn best for KrF!

Barndomstankar

Historia om enkja i Nain sette seg tidleg fast i minnet hennar.
Den vesle jenta kjende på sorg og medkjensle med denne kvinna som var utan mann og utan son.
Døden var berre så skremmande og så ubegripeleg.

At Jesus kom og gav livet tilbake synes ho sjølvsagt var fint, men samstundes synes ho det også var underleg, ja endå til litt skremmande.
Ho hadde opplevd at dyr døydde, og at dyr vart slakta. Det var liksom slik det skulle vera sjølv om det stundom var trist. Men ho levde sin barndom utan sorg og død tett innpå seg.
Men ho visste om enkja i Nain. Høyrde historia omatt og omatt, slik dei fleste born i hennar barndom gjorde det.
Historia brende seg fast, og alt vart plassert og skjedde i hennar vesle nærområde.

Etter at ho flytta heimatt til barndomslandet, går ho ofte tur gjennom sitt barndoms Nain.
Så godt som alltid blir ho minna på at det er Nain ho passerer -  der nede på Totlandsvika.

Hennar Nain er i eit lite, ubetydeleg område nede ved sjøen, mellom gardane Skår og Totland.
For å koma dit har ho først kome seg over dei glatte steinane i sjøkanten, forbi nausta på Skår og inn på ein liten bakke. Ei lita elv finn sin veg til sjøen der, og ei lita no øydelagt grind, opnar vegen til Totland.

Og nett der, ved hennar Nain sin byport, var det dei møtes.
Grinda er "byporten".
Gravfølgjet kom ned den vesle lia frå Hestebotn, og ned bak hytta til Bøen. Dei fylte dalen, for det var mange som fylgte enkja, høyrde ho lese. Det synes ho var godt. Enkja var ikkje åleine i sorga.
Dei var alle kledde i svart, slik ho hadde sett det på gamle bilete av gravfylgje. Slike bilete hang  stundom på veggar i gamle hus, hadde ho sett.
På den vesle bakken stoppa dei - nesten fram til byporten!

På den andre sida, ned frå Totland kom eit anna følgje. Dei hadde nok sett det koma, dei som stoppa nede på bakken.
Ein mann i lys kjortel gjekk fremst. Det var Jesus. Denne underlege mannen som jenta trudde på. Rundt han kom det læresveinar. Dei var brunkledde menn. Så kom det born og vaksne.
I dette fylgjet var det også mange, minst heilt opp til det store asketreet rakk flokken deira.

Så møttes desse to fylgja ved byporten hennar - den vesle grinda, som dei kalla eit le.
Sjølve underet skjedde utanfor eit av nausta, eit naust med ein annleis båt inni - ein båt ho aldri hadde sett på sjøen.
Mannen i den lyse kjortenen "fekk inderleg medkjensle med enkja" høyrde ho.
Ho tenkte at det var fint at han gjorde det! "Gråt ikkje" sa han - det brende seg fast. Ho lika ikkje at vaksne græt - hadde nesten aldri sett det.
Så skjedde det - Han med den store medkjensla tok guten i handa og ba han reisa seg opp!
Og guten gjorde det!!
Og der stoppa tanken hennar - der stoppa historia hennar. Ho ser ikkje for seg meire!

På denne hausthalvåret sin påskedag, har småjentetankane og bileta fått plass på nytt. Ho har gått turen til sitt Nain, lytta til gudsteneste og fått fornya tru og håp!

Han med makt møter vår maktesløyse med medkjensle, sa presten i dag.
Hans makt over døden gjev håp for den som trur, og i glede over dette syng ho med Svein Ellingsen i dag:

Døden må vike for Gudsrikes krefter
Livet er gjemt i et jorddekket frø
Se, i oppstandelsens tegn skal vi leve
Se, i oppstandelsens lys skal vi dø!