"Støvets alder"

Ho reiste med gitaren sin innover den trange fjorden med båt - båten som ho alltid syntes likna på eit gamalt strykejern!
Det var lenge før holet i fjella og vegen kom langs fjorden.
Saman med nokre andre skulle ho på misjonshelg til den tronge dalen.

Ho hugsar ikkje så mykje frå reisa. Men to ting hugsa ho.
Det eine var at ho var ung og og alt for svolten til å gå til sengs -  at det var alt for tidleg å eta siste måltidet kl 1800!
Det andre, og som gjer at ho skriv dette, var at ho fekk ein liten lapp med ein song på der inne i dalen.
Ho fekk den hjå ein gamal mann - ein svært så gamal mann syntes ho.

Første verset på songen var slik :
"Sytti år er støvets alder
Høstens time inne er
Blomsten visner, løvet faller
Lik en blomst er livet her.
Lengsel etter ro og fred.
Stilt vi synker hen og glemmes,
for i moder jord å gjemmes."

Ein underleg song å få syntes ho.
Ein nitrist song eigenleg, som ho undra seg storleg over at han gav til ein 19-åringen!
Ho ville ikkje tenkja på å bli 70! Det var ei lang æva til syntes ho.

Dei siste dagane ha ho gått og nynna på den første linja.
Ho har smilt litt, tenkt litt, og lurt på kvifor ho fekk denne songen.
Svaret veit ho jo ikkje, men det må ha vore noko med gitaren kanskje.
Kanskje han tenke at ho skulle syngja denne for dei eldre, og minna dei om "livets forgjengelighet"?
Ho gjorde aldri det, men lika å finna lappen att inn i den svarte songboka si.

Og så kjem ho på dette minnet og denne songen no når ho no har runda 70, og for alvor har  kome inn i "støvets alder".
Hennar erfaring er forresten at støvets alder starta for lenge sidan - alt ved det første skriket inn i verda
Heile livet minnar om det sårbare livet!
Men,  hausttid er hausttid.
Ingen kjem utan om det, ikkje ho heller.

Likevel - som 70-åring opplever ho at livet er rikt og fullt av gode livsfargar.
Ho tilstår at ho stundom kan lengta litt etter meire "ro og fred", men ho vert fort rastlaus om freden varer for lenge. Ho har framleis mykje ho vil i sine "gylne år" - i sine oktoberdagar, som ho likar å kalla det.
Det takkar ho for, og ho ber til sin Gud om helse og krefter til framleis å få leva med oktoberfargane sine varme fargar over livet - i trygg tru og tillit til han som styrer hennar vesle liv.
Støvets alder vil ho ikkje kalla det.

Lasarus og eg

Eg har høyrt ein sterk historie i dag
i kyrkja her på Seim.
Den handlar om å
- vera rik
- og fattig
- og om å byta rolle

Byta rolle utan høve til å byta ein gong til

Lasarus, som låg utanfor porten full av sår,
vart boren til "Abrahams famn"
Den rike mannen brydde seg ikkje
før det var for seint
- utan nokon utgang eller ny inngang

Den rike mann
utfordrar meg veldig
rik som eg er
(Lukas 16. 19-31)

Redninga kan seiast slik:
"Intet er vårt. Alt er ditt. Alt er vårt i deg."
Du sender ditt ord, lar Ånden gå ut, og alt blir nytt
Intet er vårt. Alt er ditt. Alt er vårt i deg.
Et rike er skjult, blandt steiner og støv, en nedgravd skatt
Intet er vårt. Alt er ditt. Alt er vårt i deg.
Og verden er din, Dens nød er ditt rop, Det kaller oss.
Intet er vårt. Alt er ditt. Alt er vårt i deg.
I fattiges hånd skal gaven bli lagt som er fra deg
Intet er vårt. Alt er ditt. Alt er vårt i deg.

Salme av Anders Frostenson omsett av Eyvind Skeie

Eg blir med!

Det er så mange meiningar.
Så mange kloke og mindre kloke og velmeinande råd.
Det er så mange spådomar om
kor katastrofalt det blir om KrF vel slik eller slik.
Det er heiarop, og stygge og uverdige ord der ute,
og det er innmeldingar og utmeldingar her inne.

Kjære partivenner:
Partiet har på demokratisk vis vald ei leiing.
Leiinga har involvert heile organisasjonen i prosessen vi er i.

Til slutt blir det partileinga sitt tunge ansvar å finna veg!
Eg har mi meining og mitt ønskje.
Alle vil ikkje få det slik vi helst vil!
Men kjære godtfolk -  verda går då ikkje under om det blir eit steg 
til høgre, eller om det blir eit steg til venstre!

Eg skal tola konklusjonen fordi eg er med i eit demokratisk parti
som set menneskeverdet og dei svakaste i sentrum.
Eit parti som byggjer på, og hentar sin inspirasjon frå dei kristne verdiane.

Lukke til Knut Arild og heile ditt råd!
Eg er stolt av dykk, men misunner dykk ikkje ansvaret.
Og - eg blir med på vegen de finn best for KrF!

Barndomstankar

Historia om enkja i Nain sette seg tidleg fast i minnet hennar.
Den vesle jenta kjende på sorg og medkjensle med denne kvinna som var utan mann og utan son.
Døden var berre så skremmande og så ubegripeleg.

At Jesus kom og gav livet tilbake synes ho sjølvsagt var fint, men samstundes synes ho det også var underleg, ja endå til litt skremmande.
Ho hadde opplevd at dyr døydde, og at dyr vart slakta. Det var liksom slik det skulle vera sjølv om det stundom var trist. Men ho levde sin barndom utan sorg og død tett innpå seg.
Men ho visste om enkja i Nain. Høyrde historia omatt og omatt, slik dei fleste born i hennar barndom gjorde det.
Historia brende seg fast, og alt vart plassert og skjedde i hennar vesle nærområde.

Etter at ho flytta heimatt til barndomslandet, går ho ofte tur gjennom sitt barndoms Nain.
Så godt som alltid blir ho minna på at det er Nain ho passerer -  der nede på Totlandsvika.

Hennar Nain er i eit lite, ubetydeleg område nede ved sjøen, mellom gardane Skår og Totland.
For å koma dit har ho først kome seg over dei glatte steinane i sjøkanten, forbi nausta på Skår og inn på ein liten bakke. Ei lita elv finn sin veg til sjøen der, og ei lita no øydelagt grind, opnar vegen til Totland.

Og nett der, ved hennar Nain sin byport, var det dei møtes.
Grinda er "byporten".
Gravfølgjet kom ned den vesle lia frå Hestebotn, og ned bak hytta til Bøen. Dei fylte dalen, for det var mange som fylgte enkja, høyrde ho lese. Det synes ho var godt. Enkja var ikkje åleine i sorga.
Dei var alle kledde i svart, slik ho hadde sett det på gamle bilete av gravfylgje. Slike bilete hang  stundom på veggar i gamle hus, hadde ho sett.
På den vesle bakken stoppa dei - nesten fram til byporten!

På den andre sida, ned frå Totland kom eit anna følgje. Dei hadde nok sett det koma, dei som stoppa nede på bakken.
Ein mann i lys kjortel gjekk fremst. Det var Jesus. Denne underlege mannen som jenta trudde på. Rundt han kom det læresveinar. Dei var brunkledde menn. Så kom det born og vaksne.
I dette fylgjet var det også mange, minst heilt opp til det store asketreet rakk flokken deira.

Så møttes desse to fylgja ved byporten hennar - den vesle grinda, som dei kalla eit le.
Sjølve underet skjedde utanfor eit av nausta, eit naust med ein annleis båt inni - ein båt ho aldri hadde sett på sjøen.
Mannen i den lyse kjortenen "fekk inderleg medkjensle med enkja" høyrde ho.
Ho tenkte at det var fint at han gjorde det! "Gråt ikkje" sa han - det brende seg fast. Ho lika ikkje at vaksne græt - hadde nesten aldri sett det.
Så skjedde det - Han med den store medkjensla tok guten i handa og ba han reisa seg opp!
Og guten gjorde det!!
Og der stoppa tanken hennar - der stoppa historia hennar. Ho ser ikkje for seg meire!

På denne hausthalvåret sin påskedag, har småjentetankane og bileta fått plass på nytt. Ho har gått turen til sitt Nain, lytta til gudsteneste og fått fornya tru og håp!

Han med makt møter vår maktesløyse med medkjensle, sa presten i dag.
Hans makt over døden gjev håp for den som trur, og i glede over dette syng ho med Svein Ellingsen i dag:

Døden må vike for Gudsrikes krefter
Livet er gjemt i et jorddekket frø
Se, i oppstandelsens tegn skal vi leve
Se, i oppstandelsens lys skal vi dø!

Tretankar

Rart at det går an å bli så glad i eit tre
Eit heilt alminneleg, gamalt bjørketre
Eg har eit slikt, og i dag har eg sete lenge ved det treet

Eg finn ro der
Likar å fylgja dei mange blada som dalar til bakken ein septemberdag
Frydar meg over fargane - dei varme haustfargane
Eg studerer klatreruter oppover - heilt til toppen
men eg testar dei ikkje
Eg treng ikkje klatra
Trur ikkje eg er eit klatremenneske
sjølv om eg har prøvd nokre toppar
Eg trivs med føtene på jorda
meiner eg sjølv i alle fall
Men kven trur vel at dei klatrar?

Så likar eg å tenkja på barneføter som har klatra her
Fleire generasjonar
Det er meistring i slikt
og små barneføter treng å meistra
treng å koma seg opp
Eg unner alle smågutar og jenter eit klatretre
Eit tre der dei lukkast
Eit tre med nokre skrubbsår og sundrivne bukser
Det er sunt det
Veldig sunt

Slik gjekk tankane i dag
under treet mitt i septembersola

Så har eg sendt ei stille bøn oppover
om at treet mitt overlever nokre hauststormar til
For eg har framleis små klatrarar som ikkje har klatra der endå

Til slutt ønskte bestemora at treet må få stå der så lenge ho
har føtene på denne jorda.
Og det sa ho høgt i dag!

Øyvind

Deler eit vakker, trygt og trist dikt om vesleguten si siste stund.
Det er skrive av Laila Dåvøy, som var sjukepleiaren som fekk fylgja han det siste stykket.

Kvifor eg deler dette?
Fordi det er så vakkert - så trygt om noko som var så vondt, og fordi det handlar om MENNESKEVERD og tryggleik i møte med døden!
Vi er så takksame for at det var nett Laila som "bar" vesleguten vår over grensa.

Tenk at ho, 36 år etter det skjedde, kunne skriva dette, og ville dela det med oss! 
Eg har fått lov å dela det!

Takk gode Laila! 
Diktet heiter Øyvind!

Øyvind

Du lå trygt i armene mine

Du vakre og syke gutt
Du lukket øynene dine
Jeg ante at snart var det slutt

Du lå der så stille og rolig
Så avslappet i min favn
Det slo meg at jeg trolig
Fikk bære deg trygt i havn

En tåre kom langsomt ned kinnet
Var den et tegn fra deg
Ville du gi meg et minne
Si at nå drar jeg i vei

Tåren var blank den var vakker
Den var ikke vond den var god
Jeg glemmer den aldri og takker
For at jeg var der og forstod

Jeg lærte at livet må leves
På godt og på vondt slik det er
Og intet liv leves forgjeves
Gir glede til de vi har kjær

Ditt liv ble så kort her i verden
Men nå er du evig og fri
Til himmelen gikk siste ferden
Til han som kan alle befri

Laila Dåvøy – 13.10.17

Sommarnatta

Dagen seglar varm mot natta
Sola skin svalande
Lufta er stille
og legg seg tett inntil meg
Let den sommartrøytte kroppen
- og tanken få ro
Eg vil kvila her
Sova under sommarnatta sine svalande strålar