mandag 31. oktober 2016

Skråblikk frå stolen

Det er i alle fall ein ting som, i beste fall, kan vera positivt med det å sitja i ein stol med foten høgt; ein får god tid til å fylgja med på nett, aviser og TV.
Mykje engasjerer - det meste kan eg gjera lite med.
- Men det er jo alltid i slike situasjonar vi er klokast....

Her kjem det nokre enkle observasjonar og "forståsegpå-tankar" frå  nokre av siste vekes medieoppslag:

For det første - tenk om eg kunne fått sagt nokre vettuge ord om ansvar, seriøsitet, respekt, nestekjærleik, forvaltning og demokrati til desse lite tillitsvekkjande presidentkandidatane i USA. Det vi er vitne til om dagen, er uverdig, og i verste fall farleg! Ein av desse vil få enorm makt. Frå stolen min verkar det som kandidatane ikkje har den klokskap som trengs for å forvalta denne makta! Håpar eg tek feil!
Skulle gjerne ønskja eg fekk ta ein alvorsprat med dei, begge to!

Så har eg ikkje unngått å fylgja med på Hanevoll-debatten. Den debatten er langt frå oppbyggeleg, og eg får slett ikkje energi til å kasta frå meg krykkjene av den. Eg blir sint og forarga for å sei det mildt. Men ikkje berre det, eg blir også trist og skuffa. Vi vedkjenner oss då den same Gud og les den same Bibel!
Her må det ryddast! Dette er øydeleggjande! Mine råd ville neppe blitt teke omsyn til, men eg håpar andre kloke, velmeinande folk blir lytta til!

Og så til denne munnsårsalven - Kjære vene, får eg lyst til å seie! Den som har hatt store munnsår i sol og snø, veit kva dette er.
Sjølvsagt er vi i mot doping, men dei fleste av oss har for lite greie på dette til å meina noko kvalifisert. Likevel, for oss som set rundt TV-skjermen og ser på langrenn er det noko som ikkje stemmer når ein munnsårsalve vert straffa slik Therese Johaug opplever det om dagen. Håpar det løyser seg! Eg heiar på henne!

Eg må også ha med nokre ord om Trude - Trude Drevland. Denne fargerike tidlegare bergensordføraren, som også har kome i eit uføre. Også ho må venta til makta har tala. Men kjekt var det å ha henne tilbake på skjerm og aviser. Tungt å høyra om hennar personlege kamp, og befriande å sjå henne glimta til med sine kjappe kommentarar som ikkje berre rører ein bergensar, men også ein stril litt utanfor "Byen" i Trude sitt hjarta!

Elles har eg fått med meg er at Kristiansund fotballag har arbeid seg opp i elitedivisjonen! Slikt er godt nytt. Mitt fotballhjarta er alltid hjå dei som gradvis arbeider seg oppover. Ingen skal kjenna seg trygge på toppen. Dette er sunt! Heia Kristiansund!

I jobben min fekk eg ofte telefonar frå engasjerte og kloke folk som ringte etter at avisene var lese om morgonen. Du verden så engasjerte, taleføre og tildels hissige mange av dei var! Og så opplagte grunnar til problema - og så enkle løysingar dei såg! Det forundra meg inn i mellom - kvifor vart det aldri politikarar eller biskopar av desse kloke folka?

Så set eg altså her - på dagen to år etter at eg slutta i jobb - med skamfaren fot, og har tru på at om dei med makta berre hadde høyrt på meg, så hadde verda, og media, og kristenfolk, og idretten unngått alle desse problema dei har å hanskast med.
Slik kan det gå!
Med andre ord: "Intet nytt under solen".

lørdag 15. oktober 2016

Fallet

I dag har eg slikt å gjera på.
Inspirert av Jakob Sande sitt dikt om Kallen og Katten, pluss krykkjene eg humpar heilt nødvendige ærend på, harseler eg litt med meg sjølv i kveld! Det er god medisin det!
(ikkje brot - men dugeleg strekk)

Fallet

Ho Kari Skår Sørheim med damer
la ut på så vakker ein tur.
Og lite ho tenkte på farer
som snublande nær låg på lur.

Og sola gjekk ned ut på Skauge
og frostrøyken låg over myr.
Og alt var så vakkert for auge
sjølv store og beitande kyr.

Då turen den vakre var over
og kaffi og kringle fortært.
Dei takka for turen i go'ver
og fellesskap som dei har kjært.

Men best som ho sto der så låg ho
på asfalten skitten og svart.
På foten den eine no står ho
den andre tok ulukka "hardt".

Og doktor kom til og så presten
dei sjekka og støtta og sa;
Du kjem deg nok "oppatt på resten"
men Kari var langt i frå glad.

Og no går ho heime og plagast
tilårskomen, rastlaus og grå.
Ho håpar det snarast skal lagast
at ho på to føter skal stå!

Og syndaren store var lissa
på turskoen stødig og god.
Den knytte seg opp i den vissa
at turen var over den no.

Moralen i visa må verta
at "den som står støtt" må sjå til,
at ikkje dei også må detta
sjølv om dei det slett ikkje vil.

mandag 3. oktober 2016

Velsigninga

Eg er glad i velsigninga.
Den Gudsvelsigninga som blir nedbedt over meg i kyrkje og forsamlingshus.

Den aronittiske velsigninga som avsluttar alle 
gudstenester i kyrkja mi lyder slik:

"Herren velsigne deg og vare deg
Herren late sitt andlet lysa over deg og vere deg nådig
Herren løfte sitt åsyn på deg og gjeve deg fred"
Dvel ved desse mektige orda som kan
fylla oss med tryggleik, håp og fred!

Om eg ikkje klarar å konsenterera meg like sterkt under
heile gudstenesta/møtet, så klarar eg det når velsigninga
blir "lyst over" meg! 
Og sjølv om det ikkje er så mykje "hands up"
i kyrkja mi, så er det noko symbolskt og fint når presten løftar hendene når han/ho
nedber Herrens velsigning over oss, og vesle meg.

I somme samenhengar blir velsigninga sunge som fellessong/bøn.
Også det kan vera fint, men det er ikkje det same.
Det er ein styrke å få vera stille mottakar av velsigninga.

Dette var det eg hadde på hjarta i kveld!