Snart oktober

Årstidene er fascinerande - vinter, vår, sommar, haust- År ut og år inn er det slik. Eit hjul som rullar og går, rundt og rundt. Kvar årstid si oppgåve, sin farge, si luft og si forventning.
I dag fyrer eg i omnen for første gong i haust, og den gode ovnsvarmen inntek stova. Sauene går våte i ulla sørom garden, og nordom går nokre småfrostige kviger og gneg dei siste håstråa, og eg innbiller meg at dei lengtar inn i fjøsen etter kvart. Berte i nabohuset har fått potetene i hus, og eg tenkjer at i morgon Kari, då må du ut å få blomsterkrukker og mjølkespann i hus. Det er ein lite freistande tanke, eg kjenner eg frys litt ved å tenkja den.

Sist fredag var eg på Fræna. Der var det gule kornåkrar, og i haustsola var dei eit syn. Våren og sommaren hadde gjort sitt med frøet, og det var innhaustingsklart. Rart at desse små korna på toppen av stråa er så verdifulle for livet! Rart å tenkja på at frøet, jorda, vatnet og lyset i fellesskap lagar mat! Er kjenner ærefrykt for jorda og livskreftene i den, og for runddansen i naturen som gjev kvile, grotid, vokster og innhausting. Difor gjer det meg godt at partiet mitt fremjar forslag om jordvern i Grunnlova.
- Vi har kort vekstsesong, seier ein smilande landbruksminister oppatt og oppatt. -Vi har det kaldt og vått og bratt, seier han også. Sant det. Men vi har det godt, og vi har kunnskap og økonomi og muligheter - 10% av inntekta vår går til mat, høyrde eg på debatten på TV i går, resten må vi ha til å reisa, oppleva, kjøpa bilar, hus og hytter for sa Hegnar. Han meiner det visst også. Eg har ikkje særleg greie på toll, importvern, EU-reglar og kva det no heiter, men eg meiner vi har grunn til å stoppa opp og tenkja over at dei aller fleste av oss har det godt i dette landet, sjølv om vekstsesongen er kort, og vedfyringa startar i september. 10% av innteka går til mat, viss det er sant....
Eg skal som de nok har registrert, til Madagaskar om eit par månader. Eg er spent, eg veit eg møter ei verd som er ganske annleis enn vår. Det kjem til å gje meg nokre veker kortare vinter, og det blir sikkert godt, men eg veit det kjem til å gjera noko langt meir grunnleggjande med meg - Eg er spent på kva det blir.
Ha ei god hausthelg der du er!
Legg lenka til prosjektet mitt her også.

Byggeprosjekt

Eg har tatt på meg eit stort byggeprosjekt, og til det treng eg minst 50 000 kr. 18. november reiser eg til Madagaskar, og eg ønskjer å ha med meg kapital til prosjektet! Eg ønskjer å ha med noko til dette fattige landet og til kyrkja der, og eg brukar konseptet som NMS har som heiter "byggenkirke.no". Eg tar ikkje mål av meg å byggja ei kyrkje på 14 dagar, men eg ønskjer at kyrkja skal få støtte til sjølv å byggja. Støtte til å byggja anten det er ei enkel kyrkje, eller det er til å byggja innhald i den.
Eg tenkjer:
Om eg hadde x antall venner som gav 1000 kr til prosjektet!
Om eg hadde x antall venner som gav 500 kr til prosjektet!
Om eg hadde x antall venner som gav 100, 200, 300 eller 3000 kr!! Då hadde eg nådd målet mitt!!


Eg har mange venner som støttar misjonen med tildels stor summar, og som tenkjer at dette kan dei ikkje vera med på no. Det er heilt ok. Eg veit også at eg har venner som ikkje kan tenkja seg å gje til misjon i det heile. Det har eg respekt for. Men eg har også mange venner som er positive til misjon men som ikkje gjev så mykje til arbeidet. Dykk er eg frimodig ovanfor! Eg tenkjer faktisk at eg kan hjelpa dykk til å oppleva at det er flott å vera med på dette byggeprosjektet.
Kanskje er eg vel optimistisk- eg veit ikkje? Men eg er frimodig, eg ber ikkje for meg sjølv, eg ber for menneske og ei kyrkje som lever under forhold vi ikkje heilt kan setja oss inn i..

Eg kjenner ei stor glede over å få vera med i eit stort verdsomspennande misjonsarbeid. Eg kjem til å skriva litt om dette utover hausten, eg er som de veit glad i å blogga og å bruka facebook. Det blir nok ein del Madagaskar utover hausten.

Ålesundkveld

Eg fekk ein nydeleg kveld i Ålesund i kveld. Eit fantastisk lysspel over fjorden, som heile tida skiftar i farge og intensitet. Bildet mitt gjer ikkje lysmeistaren til den storskaparen han er, men med så mykje anna av det eg "putlar" med, blir det berre eit bittelite bidrag.
Eg har gått og tusla litt på kaia i Ålesund i kveld. Sett på lyset, på gatene og sjøen, og for mitt indre auga har eg sett onkel Georg. Klokkardiakonen i Ålesund i mange tiår etter krigen, Georg Hopland. Denne festlege og fargerike onkelen som elska Ålesund. Som hadde engasjement for menneska og byen. Som styrde med diakoni og sosialpolitikk. Som hadde auga og hjarte for dei svake, og var godven med dei som hadde makta.
Onkel Georg kom til oss kvar sommar i min barndom. Han kom med årets Donald, med sigarettrøyk i så intens i stova at vi knapt fekk den vekk til jul, som kom med avisutklipp om det han hadde vore med på i byen sin, som fortalde, prata og lo. Onkel Georg anmelde også barnebøker for Lunde forlag, og bøkene han fekk delte han ut. Mi første onkel Georg-bok var "To tiører på reise". Den handla om kva to tiøringar opplevde i misjonærlomma på veg til, og inn i  Kina. Ei stor og framand verd. Boka "Noko til kar" fekk eg og, den opna draumen om eventyret på sjøen, og det plaga meg litt at det berre var gutar som opplevde slikt som eg syntes høyrdes spennande ut. Kvar fødselsdag fekk eg bok og kort frå denne byen. Ikkje berre eg, men han hugsa mange av onkelborna sine. At han også var ein ertekrok, som likte å erta både mor og oss jentene, måtte vi tåla. Han var jo alltid så glad.
No er eg i byen hans, har sett huset der han budde. Skulle gjerne funne grava, men det vart ikkje.
Men eg har funne minne, og eg kjenner at minna får meg til å kjenna meg takksam for denne fargerike onkelen. Han hadde nok likt ærendet mitt hit til Ålesund denne helga, i dag som KrF-ar, og i morgon som NMS-ar. Tippar han hadde sete med eit lite smil og hatt eit lite hint, om han hadde vore tilhøyraren min i morgon! Eg er frimodig nok til å tru at han hadde likt å vera der.

Velsigninga

Kvar morgon, ca ved Shell- stasjonen i Breisteinkrysset, tek eg imot velsigninga! I Yarisen min, etter ein andakt med variert kvalitet og oppbyggingsverdi, og etter ein sang med eit salmeliknande tilsnitt, så kjem velsigninga. Kjente og ukjente kvinner og menn nedber gjennom lufta Herrens velsigning over meg, der - ca  i Breisteinkrysset.
Så godt, den gamle Aronittiske velsigninga, som har gjeve menneske fred og velsigning i tusener av år, kjem inn i bilen til meg kvar morgon kl 0826. Det er så flott, den gjer noko med meg - den gjev meg styrke!

Slik lyder den på mitt språk:
"Herren velsigne deg og vare deg
Herren late sitt andlet lysa over deg og vere deg nådig
Herren lyfte sitt åsyn på deg og gjeve deg fred"

Så kan det verka som at eg er litt kritisk til ein del av formidling og songval. Det er slett ikkje heile sanninga. Mange formidlarar er svært gode, og kommuniserer den kristne bodskapen så godt at eg gler meg over at eg og mange av dei som køyrer bak meg, framfor meg og i mot meg, får høyre så flott formidling. Andre gonger synes eg det blir vel mykje alment prat, og at innhaldet med fordel kunne blitt plassert i ein annan programpost. Songvalet er for så vidt ok, eg likar mykje, men eg vil vel meina at med så mykje musikk som det elles er i radio heile dagen, så kunne songen i andakten vore ein salme eller ein song med kristent innhald. Fleire enn meg synes det gjer godt med ein salme på morgonkvisten, og det er eit hav å velja mellom innan for den kristne musikkskatten. Eg kan tilby meg å vera salmekonsulent.

Uansett vekslande kvalitet - Takk til NRK som gjev oss andakten - og takk for at den  inneheld velsigninga!

Medan grauten kokar

Forventning og takk, spenning og utfordring er stikkorda for hausten min slik han fortona seg i tanke og hjarte medan eg har gjort litt lørdagsarbeid i huset i dag. Og medan grauten putrar, deler eg litt.

I dag kjenner eg mest på bestemorspenning og bestemorsglede - storejenta vår skal starta i 4. klasse på mandag, og dei to små skal starta i nye barnehagar same dagen. Måtte det bli bra for dei alle tre! Kvardagstryggleik og læring er viktig for veksande menneskeborn!
I september kjem det eit nytt barnebarn i Oslo, og i oktober eit i Sandnes. Det er ikkje lenge til! Bestemorshjarta bankar i glede, takk og spenning ved tanken på to nye liv som snart skal møta den store verda, og Skaparen blir stadig møtt av bestemor sine sukk og bøner om ei god vandring ut av den lune verda dei framleis er i, og inn i den gode og krevjande verda! Store ting! Velkomne og etterlengta er dei i alle fall!
Så er mammahjarta uendeleg glad og letta over at ein spennande operasjon er over, og at alt gjekk bra for jenta hennar denne veka, og glad for at misjonærsonen har kome trygt heimatt til sine frå oppdrag i den vide verda. No må både jenta og guten kvila seg ut, og henta friske, nye krefter.
Det høyrer også med i tankane mine at ein liten triveleg liten firbeint venn måtta forlata Askøyfolket vårt denne veka. Vi blir så glad i slike trufaste venner, og kjenner oss triste over tapet.

For 40 år sidan var det stor aktivitet i huset her, kjem eg også på - det var berre ei veke att til bryllup! Leirsesongen var over, og vi hadde tid til å tenkja på bryllup. Du verden - 40 år! Er vi så gamle - eller var vi så unge? Det vart ein flott dag, og neste søndag skal vi i alle fall finna på noko kjekt når landsstyrehelga i Stavanger og gudsteneste i Masfjorden er over. Vi synes vi fortener ei lita enkel intern markering! Ingen som kjenner oss vil påstå at vi fekk ein lett start, men vi har kjempa saman, delt glede og sorg, og er framleis trygge på at det er oss to! Fem born vart rikdomen vår, sorga er at to av dei berre var hos oss i fire år. Men no kjem borneborna, og skattkammeret vårt aukar !
Eigen heim har vi også endeleg fått oss, etter 38 år i andre sine hus! Det er fantastisk, vi gler oss over det kvar einaste dag!

Slik var nokre av Karitankane under vaske-og ryddejobben i dag. Når grauten på komfyren er i magen skal eg ta fatt på saksdokument og tenkja misjonstankar ei stund. Det er faktisk eit velsigna og spennande arbeid, og skal eg vera ærleg trivs eg betre med det enn med støvsugaren!

Om å leva som vi talar

Å leva som ein talar er ikkje alltid like enkelt, og denne siste veka har utfordra oss på dette.
Etter det forferdelege som skjedde i fjor sommar har vi har fått eit sterkt, godt og vakkert språk om kjærleik, menneskeverd, respekt, likeverd og demokrati. Orda vart henta fram att under markeringa i helga, dei har på nytt løfta oss, og samhaldet har blitt styrkt. Vi hadde bruk for dette, året har vore ufatteleg tungt for mange!
Vi meiner det vi seier, og eg trur mange praktiserer det med større medvit enn før. Det er godt å finna store, varme og gode ord både i sorg og glede. Eg veit det, for eg gjer det sjølv. Ord hjelper oss til å koma vidare, gjev samhald og løftar!

Det er ikkje lett å leva som vi talar. Som kristne erfarer vi dette, og ofte blir vi råka av folket sin dom - "de er ikkje betre enn andre!" Og folket har rett! Kristne er ikkje betre enn andre!  Kallar vi oss kristne, så er det av Guds reinspikka nåde, eine og åleine!

Vår handsaming av romfolket er det som skapar kontrasten denne veka - orda om likeverd, respekt og menneskeverd blir brått for store. Vi klarar rett og slett ikkje å leva som vi talar! Alt for mange "gode nordmenn" vil ha bort desse folka som "ikkje høyrer til her". Desse som "forsyner seg av skattebetalarane sine pengar" - vi seier "buss dei heimatt!"
Og eg tenkjer - kva ville eg sagt om dei inntok bøane våre - sette opp telta sine mellom rundballar og veksande gras! Ville eg gått med vaflar og nysteikte bollar og helsa dei velkomne?
Ein ting er eg sikker på! Vi har eit ansvar og ei plikt, og dei har sine plikter og rettar. Orda våre forpliktar oss! Eg forventar at styresmakter finn ei løysing saman med dette folket - det blir neppe ei stor økonomiske utfordring. Staten bør hjelpa kommunane med dette.
Desse folka, som har ein kultur og eit levesett som er annleis enn vårt, skal også ha sin rett til å eta, bu og arbeida. Deira menneskeverd er av nett same kvalitet som vårt! Ikkje noko meir, og ikkje noko mindre!

Edelt er mennesket,

jorden er rik!

Finnes her nød og sult

skyldes det svik.

Knus det! I livets navn

skal urett falle.

Solskinn av brød og muld

eies av alle.

(til Ungdommen av N. Grieg)

Blå jakke

Du er så fin i blått du Kari, sa mor
Eg lika det ikkje
Gutane hadde blått

Søstera mi fekk raud jakke, ho kledde visst det

Eg ville gjerne hatt raud jakke, eg også
Jentene hadde rødt

Eg har kjøpt meg ein blå jakke i dag, og eg ser at mor hadde rett

Ser du meg etter vegen i ein blå jakke, kan du vita at eg synes eg kler den

Men Erna er blå, og Siv er blå

Det er veldig blått om dagen
Det kjennes mest som då eg var lita, blått er ikkje heilt fargen min, ikkje rødt heller erkjenner eg

Eg kjøpte meg også nye joggesko
Dei har gulgrøne striper, dei lyser opp!

Eg ønskjer meg breiare gulgrøne striper