To eller tre

Mange gonger har eg tenkt at det hadde vore fint, ja eg har beint fram ønskt meg eit lite kapell mellom bjørkene sør for huset.
Kapellet skulle vera ein stad for bøn, Bibel og salmesong! Det skulle vera eit heilagt kvardagsrom!
Den skulle vore bygd i tre, henta i eigen skog rett bak huset, og heile sommaren skulle markblomar stått på det vesle alteret! Om vinteren skulle tørka lerkekvistar med fine små konglar pryda det. Dette skulle minna meg om skaparverket og han som skapte alt - Gud, vår Far.
Så ville eg hengt opp alle korsa og krusifiksa eg har frå ulike kyrkjer og tradisjonar rundt i verda. Det skulle minna meg om Frelsaren, Jesus Kristus, og dei skulle minna meg om den verdsvide kyrkja! Det er den kyrkja eg tilhøyrer!
Altertavla skulle helst vera forma av ull frå Hillesvågen. Kunstnaren skulle fått fridom, men eldtunger eller ei due bør vera ein del av bilete, som symbol på Anden som gjer orda levande!
Kor stor den skulle vera, ideelt sett, klarar eg ikkje bestemma meg for. Eigentleg ville eg den skulle vera så stor at heile slekta, heile bygda eller aller helst heile verda kunne koma inn.
I dag tenkjer eg at plass til tre ville vera fint.

Draumen min har fått næring desse dagane på Kinn. Her har vi fått gått ut og inn i det eldgamle kyrkjerommet. Bedt bøner, sunge, delt Guds ord to gongar dagleg. Det har vore så fint! Vi har ikkje vore mange - mellom to og seks. Rommet gjev fred, - bøner, salmar og Bibelord gjer si gjerning i oss og med oss. Den rike kunsten forsterkar bodskapen!

Kanskje stressar vi for mykje med at vi skal vera så mange? At opplegget skal vera så profft, fengjande og originalt,  og at vi ser for smått på det enkle, faste og rituelle?

Jesus sa at der to eller tre kjem saman i hans namn, der er han midt i mellom oss!
Det er nok ei kyrkje i den storleiken eg treng på Skår!
- og kjem den ikkje får vi halda fram som før!

Gudslengt

Eg strekkjer hender

leitar

prøver å finna

deg

eller kven det no er

eg prøver å nå

Eg strekkjer tankar

tenkjer

prøver å forstå

deg

eller kven det no er

eg freistar få inn i min tanke

Kan hendene nå deg ?

Kan tanken forstå deg ?

Med skjelvande hender

Med vaklande tru

tek eg i mot

av eit brød

av ein kalk

Og dette er deg

seier du

Eg overgjev meg i tru

Sørlandsspor

Eg set og ser ut over den sørlandske skjærgarden. Bak dei rette furustammane framfor campingvogna er det blått så langt eg kan sjå. Hav og himmel møtes langt der ute. Havet er sommarblått, og himmelen er himmelblå! Nokre skjær bryt det blå - nokre fyrlykter står der og varslar den som ferdast på sjøen. Små og større skip lagar kvite spor! Vakkert!

Etter at eg deltok i Jon Lilletun si gravferd i 2006, er det umogeleg ikkje å tenkja på denne flotte, dyktige og rause politikaren, og også på avskjedsstunda i Kristiansand domkyrkje, når eg er her i området.
Eg vil tru at det er få av oss som var i gravferda som gløymer songen "Sett løkt på brygga i mot kveld, og ta i mot meg når jeg kommer!" Den vart vakkert sunge av Jens Olai Justvik og tona over i "Midt i nattens mørke blinker som et fyrlys Jesu namn". Då kjentes det som himmelen var nær i domkyrkja. Orgel og stemmer brusa - brått var den fullsette kyrkja med i ståande, jublande sang: "Navnet Jesus må jeg elske, det har satt min sjel i brann!" Mektig!
Eg er på stemne nokre dagar her sør, og tema er "Å sette spor"
Denne fine sommardagen gler eg meg over spora Jon sette gjennom sitt liv og si tru, og for det eg fekk oppleva saman med han.
Ein gong vi var på veg til Voss drøfta vi Midtaustenpolitikk og dei ulike former for Palestina - og Israelsstøtte. Saka var ikkje svart/kvitt for han heller. Nesten oppe ved Bulken sa Jon: - Du kan trygt halda deg til Israelsmisjonen, Kari- dei har eit sunt syn.
Også det kom eg på når eg no er på mitt første stemne for nett denne organisasjonen.
Så handla det altså om "å setja spor og eg takkar for alle gode spor eg har fått erfara!

Orda skaper

Du er så flink, seier bestemor til jenta, og studerer verket hennar,
dette hadde ikkje eg fått til, legg ho til

Du er så flink til mange andre ting du bestemor, seier jenta

Så fint å kunna gje kvarandre ros
så fint å dela
så fint å kunna sjå
så fint å vera ulike

Så fint at orda fins
så fint at dei når fram
Orda som
rører hjartestrengen
Orda som
nærer sjølvkjensla
Orda som
nærer gleda
Orda som skaper vokster
i jenta
og i bestemora hennar

Det ordlause rommet

Noko bak lengt og uro
Noko bak smerte og sakn

Noko som ikkje finn ord

Det ordlause rommet er fullt

av bokstavar
som ikkje finn kvarandre

Hadde eg hatt nøkkel 

skulle eg gått inn og gjeve dei hjelp

- Om eg hadde våga

Pote og fisk

Når Kari e liten

litt trøtt og litt sliten

då treng ho ein disk

med litt pote og fisk

Må få i seg litt nærk

då vert ho nok sterk

Ein kvardag i stova

med tid te å sova

Om klokko e to

så går ho te ro

med teppe og pute

heilt ute av rute

So vakna ho opp klokko seks

urven og lurven, ser ut som ei heks

Vakna te sola på rute

som skin rett på Kari sin pute

For eit lys, for eit skin

so trengje seg inn

og netthinna finn

og brutalt ristar opp

min søvntunge kropp

Og hutte meg tu

at mi barnlege tru¨

om at pote og fisk

frå ein kjøkkendisk

kunne gje meg ny nærk

og gjera meg sterk

Det var berre tull

eg tok munnen for full

Resultatet eg ikkje på timen fekk henta

eg treng det ‘kje hell

har visst tid te å venta!

17.mai- morgon!

Gratulerer med dagen, 17. mai-dagen!
Dagen for fridom og demokrati
Dagen for fest og feiring for små og store
Dagen for:
- å høyra til i eit land
- å høyra til i eit samfunn og lokalmiljø
Dagen for samhald og for å minnast, heidra og å takka.

Eg har nett vore på facetime med to trommeslåarar i Kragerø!
To ivrige gutar på veg i badekaret for å bli klare for den store dagen.
I går hadde eg jobben med å stryka tre 17. mai-skjorter i Sandnes. Snart blir dei påkledde og klare for is, pølse og etter kvart, skitne barnehender. Når 17. maikvelden kjem er dei ikkje nystrøkne og reine lenger. Slik skal det vera.

Denne stille morgonen her på Skår har starta som alle andre dagar her heime; rett til frukostbordet som Knut har laga til med lys, og fine blomar frå nabo Berte sin frodige hage.

Så er spørsmålet - kva gjer du no, Kari?
Knut har reist til Masfjorden. Eg kom heim i går kveld etter nokre "heimeåleinedagar" i Sandnes, og kjende meg ikkje klar for Masfjorden rundt i dag. Bunadsskjorta er ikkje stroken, men eg dynka den på refleks for litt sidan. I tilfelle eg går ut!

17. mai er den dagen eg lengtar mest tilbake til Masfjorden. 27 aktive år i eit lite lokalsamfunn set sine spor. Eg saknar skulemusikk og flaggheising på skuleplassen rett bak haugen. Eg saknar lydar frå born eg kjenner sine instument, og russen sine fløyter og morgonoverraskingar. Eg saknar gudstenesta med bygdefolka, og å høyra 9. klassingar sine dikt ved bautasteinane gjennom Terje sin mikrofon! Eg saknar det akkurat passelige store og lange folketoget med fengande marsjar! Og meire til!

No set eg ustelt ved kjøkkenbordet mitt og skriv. Eg ser ut på flagget eg nettop har heist, ser at viss eg legg godviljen til, så har skylaget letta litt. Eg kjenner at facetimesamtalen gjorde godt, og at kaffien har gjort ein jobb i kroppen. Det er som at eg fornemmar ein vaknande driv, den driven eg likar å kjenna.

Så eg vandrar nok ut i dagen, sjølv om eg framleis kjenner meg litt "framand" slike dagar.
Kanskje har eg godt av å kjenna på nettopp det, bortskjemd som eg er!
Eg er neppe åleine, og eg veit at eg blir inkludert! At nokon blir glade for å sjå meg!
Det veit ikkje alle!
Det er både einsame, fattige og framande mellom oss "gode" nordmenn i dag!
Måtte alle få ein god dag!

Dette tek eg med meg ut i festdagen!