Kvar kjem det frå?

Kvar kjem det frå
dette smeltande smilet
frå eit nyvakna liv
som smiler mot oss
Som smiler utan å ha lært
Som smiler
utan å vita at det er eit smil

Kvar kjem det frå
dette umedvitne smilet
Dette ekte smilet
som ingen har lært
men som kjem
og gjer så godt
og som får heile verda
til å smila?

Kvar kjem det frå?

Dåpssong til Ylva

Denne songen vart skrive til Mathea sin dåpsdag i 2010.

Seinare har vi bytta namn og sett inn Lukas, Levi, Silas, Åsmund, Frøya og Ylva.

Bestefar har på dåpsdagen sunge songen til alle desse.

Kaja, den første, kom til verda før songen, men namnet hennar hadde passa fint inn det også!

Gud signe deg du vesle  Ylva vår

så inderleg god og så fin

ho bestemor kjenner på gleda når

ho ser deg på dåpsdagen din

Gud styrke deg du vesle Ylva vår

må foten din veksa seg sterk

Eit nytt liv frå dåpen til æva når

og du er eit Guds underverk

Gud vare deg du vesle  Ylva vår

må foten din gå på den veg

der dåpen sin Herre deg føra får

då trygg du kan gå dine steg

Gud, takk for eit under, for  Ylva vår

ha takk for ein heilt nyskapt skatt

Vern livet for tornar og djupe sår

lat vegen bli bein, ikkje bratt

Gud, bestemorsbøna for  Ylva vår

vil nå deg kvar einaste dag

Ei pakt har du teikna, på denne det står

at Ylva og du er på lag

melodi: Ein fin liten blome

Mariastund ved Sognefjorden

Ei lita stund som Maria
ved Meistarens føter
Ei lita stund få velja den gode del
som ikkje skal takast frå henne
Ho lyttar og undrar
Ho lyttar og takkar
Ho lyttar og trur

Takk til dykk som stelte til vakker ramme rundt Mariahelga på Alværa,
og til dykk som formidla og delte så Livsnært og Gudsnært!

Ut for vindauga

kastar tida mi ut vindauga
studerar flytrafikken utanfor
dei flyg og flyg
fram og tilbake
fram og tilbake
lette på vengen
mellom dalande snøfiller
får stilla sin svolt
billege i drift
utsleppsmengda lik null
støyen minimal og
underhaldningsverdien umåleleg

Historia om ein trehest på hjul

Farmora mi, bestemor i Vågen, hadde to gutar og ei jente som fylte år i oktober.

Gutane feira først, jenta nokre nokre dagar seinare.

Gåvene gutane fekk hjå bestemor kunne gje signal om kva som kunne ventast.

Eit år på femtitalet fekk gutane kvar sin fin, kvit trehest. Dei sto på hjul, hadde fin lugg og hale, og ein vakker påmala sal.

Dei var som eit eventyr!

Jenta fekk halda dei, og ho kjenner endå kva ho kjente.

Ville ho også få ein slik?

Eller var ikkje dette jenteleike?

Ho venta med spenning på dagen.

Men ho fekk ingen hest.

Bestemor kom glad med gåve, og var nok heilt uvitande om veslejenta sitt sterke ønskje.
Ho hugsar at ho fekk ei kvit trøye.

Men det store minnet frå denne dagen var - at ho ikkje fekk hest.

I dag er ho vaksen nok til å skjøna bestemor som tenkte slik den tida tenkte
- ein hest var ikkje var presang til oktoberjenta hennar.

Etter som tida gjekk forsona ho seg med gåvefordelinga, 

og når ho var på besøk hjå oktobergutane fekk ho låna Peder sin hest.
- Og heime hadde ho ein snill, fin, og levande hest. 

Det var hennar triumf! 

Trehestane tapte sin glans. Dei vart klipte og strigla både framme og bak. Hjula vart borte i leiken, og ein dag var også det pålimte hovudet borte.

Likevel, ho lika å leika med den. Det var så godt å stryka den over ryggen.

Ein dag kom Peder og spurte - vil du ha hesten min?

Ho forsmådde ikkje den rause gåva. 

Ho fekk ein hest! 

Rett nok utan hovud, utan lugg og hale.
Men den glatte ryggen var framleis like, ja kanskje endå glattare.

I dag har ho hatt ei møtestund med den fine hesten. Ho har stroke den over den like glatte ryggen, og småprata med den før den kom på plass att på hylla si i Karihaugen!

Der skal den få stå som eit kjært minne og ei viktig livserfaring.
Ho fekk ein hest til slutt, og ho kjente glede over den sjølv om finstasen var borte.

Og kvar gong ho høyrer eller les Jakob Sande sitt dikt "På krambua", så kjenner ho sterkt på guten sin lengt og sorg - guten som ikkje fekk hesten han sparde til.
Det var ein gut med ei rik mor som fekk den.
Og til dykk som kjenner diktet, og som kjenner ho som skriv, så seier deg dette:

- At det var "prestegardsfrua" som tok gleda frå guten på "Krambua hans Mons" i Sandediktet, står der som ei plagsam sanning for prestefrua som skriv ! 

Det er mange som ikkje får "sine hestar" her i verda - ikkje ein utan hovud og hale eingong.

Stjerner

Det er mørkt ute
seier veslejenta
og tek bestemor fast i handa

Det er skummelt, seier ho
som har oppdaga
mørket

Så pratar vi om
mørket
og ser på det

Då oppdagar vi stjerner

Roger

Tenkjer i dag at det hadde passa best at det var teknikarar som vart hørselshemma - om nokon trong å bli det då!
Det er jo ein stygg og egoistisk tanke.
Eg veit det, og seier orsak med ein gong🧐
Men det seier pip
og det seier dut- dut
Det lyser rødt og
det lyser gult
Det lyser blått
og det blinkar grønt
Og lite skjønar eg
her eg sit i haugen av dupidittar, leidningar og bruksanvisningar
Eg burde vore teknikar!

Men alt er til mitt beste
det trur eg jo - truande som eg er....
Og det er nok til mitt beste, eg kan jo ikkje tru noko anna!

I går fekk eg meg ein ny venn. Han heiter Roger Pen, og eg er bittelitt optimist for eg kjenner ein bra mann som heiter Roger! Ein svoger faktisk! Han får mykje til! Eg trivest i hans selskap!

No set eg mi lit til at mitt nye Rogerbekjennskap er like triveleg og kreativ som svogerRoger! Då blir det sikkert lyd! Då høyrer eg deg nok i telefonen, i bilen, på møte eller når vi går på tur!
Men teknikar - det blir eg aldri!