Stolpejakt

Stolpar
er in
Stolpar
som kan jaktast på

I minnekortet mitt hadde stolpar leidningar
som fører straum
til bygd og by
ENERGI til folket

Andre stolpar
hadde leidningar
som ved eit under
førde samtalar
frå hus til hus
KONTAKT mellom folka

I minnekortet jakta vi
på hjorten
med jaktløyve og gevær
heilt utan stolpar

Men alt er annleis
i desse tider
Vi jaktar på stolpar, vi

Og det merkelege,
og det gode
er at jakta fører
ENERGI og KONTAKT
til folket
der dei med to meters avstand
luskar i skog og fjell
med eit trålaust våpen
i handa
og med rå muskelkraft
på stolpebeina!

Det var Han

Dei gjekk på vegen
til Emmaus
Tunge til sinns
med bøygde hovud
og delte
opplevinga
og sorga

Ein dei ikkje kjenner
kjem inn i følgje deira
Kva snakkar de om?
spør han

Dei kunne svara
- vi snakkar om Deg
Men dei visste det ikkje
auga kunne ikkje sjå
sorga var for tung

Men hjarta brann
då Skriftene vart utlagd
medan dei gjekk
Augo vart opna då han
braut brødet
medan dei åt
Då kjende dei han

Så vart han borte

Han dei hadde
gått vegen med
lytta til
invitert inn
ete med
Det var Han!

I same stunda
braut dei opp
Sprang ut og fortalde
til dei andre.

Oppstodevitne
vart dei
Og alt vart nytt!

Kvar kjem det frå?

Kvar kjem det frå
dette smeltande smilet
frå eit nyvakna liv
som smiler mot oss
Som smiler utan å ha lært
Som smiler
utan å vita at det er eit smil

Kvar kjem det frå
dette umedvitne smilet
Dette ekte smilet
som ingen har lært
men som kjem
og gjer så godt
og som får heile verda
til å smila?

Kvar kjem det frå?

Dåpssong til Ylva

Denne songen vart skrive til Mathea sin dåpsdag i 2010.

Seinare har vi bytta namn og sett inn Lukas, Levi, Silas, Åsmund, Frøya og Ylva.

Bestefar har på dåpsdagen sunge songen til alle desse.

Kaja, den første, kom til verda før songen, men namnet hennar hadde passa fint inn det også!

Gud signe deg du vesle  Ylva vår

så inderleg god og så fin

ho bestemor kjenner på gleda når

ho ser deg på dåpsdagen din

Gud styrke deg du vesle Ylva vår

må foten din veksa seg sterk

Eit nytt liv frå dåpen til æva når

og du er eit Guds underverk

Gud vare deg du vesle  Ylva vår

må foten din gå på den veg

der dåpen sin Herre deg føra får

då trygg du kan gå dine steg

Gud, takk for eit under, for  Ylva vår

ha takk for ein heilt nyskapt skatt

Vern livet for tornar og djupe sår

lat vegen bli bein, ikkje bratt

Gud, bestemorsbøna for  Ylva vår

vil nå deg kvar einaste dag

Ei pakt har du teikna, på denne det står

at Ylva og du er på lag

melodi: Ein fin liten blome

Mariastund ved Sognefjorden

Ei lita stund som Maria
ved Meistarens føter
Ei lita stund få velja den gode del
som ikkje skal takast frå henne
Ho lyttar og undrar
Ho lyttar og takkar
Ho lyttar og trur

Takk til dykk som stelte til vakker ramme rundt Mariahelga på Alværa,
og til dykk som formidla og delte så Livsnært og Gudsnært!

Ut for vindauga

kastar tida mi ut vindauga
studerar flytrafikken utanfor
dei flyg og flyg
fram og tilbake
fram og tilbake
lette på vengen
mellom dalande snøfiller
får stilla sin svolt
billege i drift
utsleppsmengda lik null
støyen minimal og
underhaldningsverdien umåleleg

Historia om ein trehest på hjul

Farmora mi, bestemor i Vågen, hadde to gutar og ei jente som fylte år i oktober.

Gutane feira først, jenta nokre nokre dagar seinare.

Gåvene gutane fekk hjå bestemor kunne gje signal om kva som kunne ventast.

Eit år på femtitalet fekk gutane kvar sin fin, kvit trehest. Dei sto på hjul, hadde fin lugg og hale, og ein vakker påmala sal.

Dei var som eit eventyr!

Jenta fekk halda dei, og ho kjenner endå kva ho kjente.

Ville ho også få ein slik?

Eller var ikkje dette jenteleike?

Ho venta med spenning på dagen.

Men ho fekk ingen hest.

Bestemor kom glad med gåve, og var nok heilt uvitande om veslejenta sitt sterke ønskje.
Ho hugsar at ho fekk ei kvit trøye.

Men det store minnet frå denne dagen var - at ho ikkje fekk hest.

I dag er ho vaksen nok til å skjøna bestemor som tenkte slik den tida tenkte
- ein hest var ikkje var presang til oktoberjenta hennar.

Etter som tida gjekk forsona ho seg med gåvefordelinga, 

og når ho var på besøk hjå oktobergutane fekk ho låna Peder sin hest.
- Og heime hadde ho ein snill, fin, og levande hest. 

Det var hennar triumf! 

Trehestane tapte sin glans. Dei vart klipte og strigla både framme og bak. Hjula vart borte i leiken, og ein dag var også det pålimte hovudet borte.

Likevel, ho lika å leika med den. Det var så godt å stryka den over ryggen.

Ein dag kom Peder og spurte - vil du ha hesten min?

Ho forsmådde ikkje den rause gåva. 

Ho fekk ein hest! 

Rett nok utan hovud, utan lugg og hale.
Men den glatte ryggen var framleis like, ja kanskje endå glattare.

I dag har ho hatt ei møtestund med den fine hesten. Ho har stroke den over den like glatte ryggen, og småprata med den før den kom på plass att på hylla si i Karihaugen!

Der skal den få stå som eit kjært minne og ei viktig livserfaring.
Ho fekk ein hest til slutt, og ho kjente glede over den sjølv om finstasen var borte.

Og kvar gong ho høyrer eller les Jakob Sande sitt dikt "På krambua", så kjenner ho sterkt på guten sin lengt og sorg - guten som ikkje fekk hesten han sparde til.
Det var ein gut med ei rik mor som fekk den.
Og til dykk som kjenner diktet, og som kjenner ho som skriv, så seier deg dette:

- At det var "prestegardsfrua" som tok gleda frå guten på "Krambua hans Mons" i Sandediktet, står der som ei plagsam sanning for prestefrua som skriv ! 

Det er mange som ikkje får "sine hestar" her i verda - ikkje ein utan hovud og hale eingong.