Stakkars meg

Deler ein "klagesong" frå ein tyngre dag enn dagen i dag! God terapi å setja ord på, og å driva litt harselas med seg sjølv. Dette vart skrive på nittitalet ein gong.

Mørke tankar vil meg fata

motet frekt i frå meg taka

Motet mitt med mismot byter

glede, gneist og glød meg snyter

Set meg svartsynt, sår tilbake

bitter, sur som sildelake

Stakkars meg med mørke tankar

stakkars dei som rundt meg vankar

Grå og gruggen

sur og muggen

Mørk er dagen, svart er natta

tryggast liggja her på matta

teia still

verta snill

venta på det gode, glade

få det slik eg helst vil ha det

Eg vil vera optimist

ikkje vera tung og trist

Kom vekk meg, spark meg opp

meg stakkars elendige, sytande kropp

Tull og tøys og tilgjort klage

sytande sår for minimal plage

Få meg ut av mitt klagande hi

rist meg, skubb meg, lokk meg fordi 
slik vil eg ikkje ha det

Kva skal då til, kvar er medisinen 
som mørke kan bryta med lyse solstrimen?

Den er her rett ved meg

I handa den vesle

I smilet frå dei som gjev meg det beste

I orda som kviskrar:

Godt at du er her

Godt at du er nær

Godt å ha deg kjær