Størst av alt

Eg ville gjerne skriva om kjærleiken
men eg kjenner meg ikkje kvalifisert

Eg ville gjerne leva i kjærleiken
men det blir fort for stort

Paulus seier at størst er kjærleiken
og vi meiner å vita noko om dette i vår tid

Det verkar stundom så lettvindt å bruka dette ordet - det er som om vi ikkje skal stilla spørsmål - fordi vi seier "størst av alt er kjærleiken"

Difor sender eg med dette nokre ord og spørsmål til han som er opphavet til uttrykket:

Gode Paulus!
Takk for alt du har formidla til oss om kristen tru og lære, om etterfylging og det kristne livet! Du har utfordra meg mange gonger, og ofte har du gjeve meg glede og frimod og halde meg fast i trua. Eg tek det du har skrive på alvor, og blir ikkje ferdig med bodskapen du formidlar. 

I dag vil eg utfordra deg på dette med kjærleiken:
Kva er "kjærleiken", Paulus?

Eg vil gjerne tru at kjærleiken er størst av alt
Eg vil gjerne leva etter det, Paulus!
det er så vakkert, så fint og godt, og høyres så rett ut det du skriv!

Eigentleg er ikkje alle så glade i mykje av det du seier,
det opplevest for mange litt "utgått på dato". Vi lever i 2015 blir det m.a. sagt.

Men "størst av alt er kjærleiken"
dei orda likar vi - dei har blitt "allemannseige"
- dei løftar oss ut av kvardagen, vi tek dei til inntekt for det vi tenkjer om kjærleik i liv og samliv, og plasserer oss på Guds side, håpar og trur vi. Det hender også at vi "slår kvarandre i hovudet" med dette ordet i frustrerte debattar - det kjennes vondt - så paradoksalt....
Eg undrast Paulus; kan vi berre gløyma det andre du og Meisteren din har sagt oss om livet, trua og etterfylginga, og konsentrera oss om det største?
Er det det du meiner med det du skriv? Dekkjer det største over alt det andre de har sagt?

Eit spørsmål til; kan det vera mogeleg å ha ei overtyding og stå for den utan at ein med det er ukjærleg? Har ein så mykje som det minste snev av den "største kjærleiken" dersom ein framleis, f eks les Bibelen slik at ekteskapet er ei gudtenkt ordning mellom kvinne og mann?

Eg fann i dag noko kollegaen din Johannes, skreiv i sitt første brev. Der skriv han -
"Ja dette er kjærleiken, ikkje at vi har elska Gud
men at han har elska oss og sendt sin eigen Son til soning for syndene våre"

Er det dette som er den største kjærleiken?