fredag 15. august 2014

Bjørka mi

Vi har tusenvis av tre på garden vår - dei fleste kunne vi kanskje vore foruten. Det er difor rart at ein kan få kjensler for eit tre, men det kan eg! I dag har ei rimeleg ung, vakker bjørk falle for motorsaga. Den var nesten vaksen nok til å overta tuntrerolla, men av ulike grunnar måtte den ned, og eg vart trist! Merkeleg kanskje, vi som snart er innegrodde av skog.

For ein del år sidan opplevde eg eit langt større tretap! Midt opp i vanskelege dagar kom det ein kraftig storm som tok ei stor, vakker bjørk på Karihaugen. Då eg kom dit og såg det, gret eg høgt i regnet og vinden. Det var befriande å gråta over ei rotvelta bjørk, mange innestengte tårer kom ut då, og nokre linjer kom det også, og dei vart skrive ned av ei som knapt hadde skrive slike linjer før. 
Eg vågar å dela!


Bjørka mi

Eg står og gret over treet mitt – stormen tok det i går
No ligg det her med si slagne krune
med røter som sprikjer med opne sår
Kruna mot jorda i håplause flokar
røter mot himmlen som hjelpelaust ropar:
«No er eg ferdig, no kan du ta meg
kvist meg og kapp meg – hogg meg og sag meg
Så kan du gle deg du jenta mi
med varme og peiskos i stova di»

Attmed ei steinrøys vart røtene festa – røysa han oldefar la
Det var du liten, der vart du stor
og røtene dine fann plass i vår jord.
Friske og sterke dei bana seg veg
nedover, bortover, tenkte med seg at
greiner og knuppar dei kan rekna med
at næring og styrke og trivnad eg gjev
med glede til dei som har plass opp i dagen
- eg som i molda lyt krypa på magen

Du hadde nok vener du bjørka mi – du bjørk som no måtte falla
Fuglar som song opp på greina i mai
humla som surra fann mat ho var gla’ i
Men strekast i minne til bjørka var to
som tett innved stammen fann kvile og ro
etter strevsame dagar og surrande kjensler
Den eine var hesten, den blakke og fine
om endeleg fri i frå sele og grime
fekk skugge av kruna di, du rotvelta bjørka mi.

Men hesten er borte, det veit du nok òg – du har han nok sakna lenge
Han og måtte gje seg nett slik som du må
når rota finn vanskar med feste å få
der livet si livskraft skal finne
Den andre venen du hadde er ho
som står her i stormen og sørgjer no
over at du og er borte
Hesten og treet og mange fleir’
blir borte for henne – og kjem ikkje meir.

Vemodet fyller den vesle jenta – jenta som no har blitt stor
Mykje ho lærer i storm og i blest
livet er langt meir enn solskinn og fest
Trea dei fell, dei gamle dei unge
alt lyt nok falla og det er det tunge
som mest fyller tanken til jenta her
Likevel veit ho – djupt der inne
at røtene hennar dei skal nok finne
feste som stormen ikkje kan nå
Det gjer ho godt å tenkje på

2 kommentarer:

Anonym sa...

Takk for at du delte dette med meg. Det vart ein fin start på ein laurdagsmorgon.

Marit Elisebet Høines Totland sa...

Gode men også ruskande ord om livet, alle delene av det. Takk, Kari!