17.mai- morgon!

Gratulerer med dagen, 17. mai-dagen!
Dagen for fridom og demokrati
Dagen for fest og feiring for små og store
Dagen for:
- å høyra til i eit land
- å høyra til i eit samfunn og lokalmiljø
Dagen for samhald og for å minnast, heidra og å takka.

Eg har nett vore på facetime med to trommeslåarar i Kragerø!
To ivrige gutar på veg i badekaret for å bli klare for den store dagen.
I går hadde eg jobben med å stryka tre 17. mai-skjorter i Sandnes. Snart blir dei påkledde og klare for is, pølse og etter kvart, skitne barnehender. Når 17. maikvelden kjem er dei ikkje nystrøkne og reine lenger. Slik skal det vera.

Denne stille morgonen her på Skår har starta som alle andre dagar her heime; rett til frukostbordet som Knut har laga til med lys, og fine blomar frå nabo Berte sin frodige hage.

Så er spørsmålet - kva gjer du no, Kari?
Knut har reist til Masfjorden. Eg kom heim i går kveld etter nokre "heimeåleinedagar" i Sandnes, og kjende meg ikkje klar for Masfjorden rundt i dag. Bunadsskjorta er ikkje stroken, men eg dynka den på refleks for litt sidan. I tilfelle eg går ut!

17. mai er den dagen eg lengtar mest tilbake til Masfjorden. 27 aktive år i eit lite lokalsamfunn set sine spor. Eg saknar skulemusikk og flaggheising på skuleplassen rett bak haugen. Eg saknar lydar frå born eg kjenner sine instument, og russen sine fløyter og morgonoverraskingar. Eg saknar gudstenesta med bygdefolka, og å høyra 9. klassingar sine dikt ved bautasteinane gjennom Terje sin mikrofon! Eg saknar det akkurat passelige store og lange folketoget med fengande marsjar! Og meire til!

No set eg ustelt ved kjøkkenbordet mitt og skriv. Eg ser ut på flagget eg nettop har heist, ser at viss eg legg godviljen til, så har skylaget letta litt. Eg kjenner at facetimesamtalen gjorde godt, og at kaffien har gjort ein jobb i kroppen. Det er som at eg fornemmar ein vaknande driv, den driven eg likar å kjenna.

Så eg vandrar nok ut i dagen, sjølv om eg framleis kjenner meg litt "framand" slike dagar.
Kanskje har eg godt av å kjenna på nettopp det, bortskjemd som eg er!
Eg er neppe åleine, og eg veit at eg blir inkludert! At nokon blir glade for å sjå meg!
Det veit ikkje alle!
Det er både einsame, fattige og framande mellom oss "gode" nordmenn i dag!
Måtte alle få ein god dag!

Dette tek eg med meg ut i festdagen!

Lystreise

Eg har tenkt meg på ei lystreise! Ikkje på cruise i varmare strøk, men på ein tusletur i Yarisen min i fedrelandet.
Berre bilen og eg.
Eg skal kjenna på at eg er fri - at eg er seksogseksti - rett og slett!
Planen min er klar så langt som den trengs planleggjast.
Eg har nokre mål, det treng eg for å kjenna meg trygg! Resten tek eg som det blir - trur eg, eg har jo mobil og bankkort!
Eg skal reisa gjennom vakkert landskap.
Kryssa fjordar og fjell.
Vermeldinga og langtidsvarslet lover ikkje optimalt.
Det får våga seg.

Eg kjenner meg heldig, privilegert og egoistisk. Håpar eg klarar å fryda meg!

Men eg klarar ikkje fri meg for at det er luksus eg planlegg - ei lystbetont reise i eit vakkert landskap sjølv om regnet silar! Ei reise i min eigen bil, vera min eigen herre (om det går an å sei slikt i vår tid...)
Eg skal innom nokre gamle kjente - det kjenner eg stor glede og nyfiken spenning ved. Facebook har ført oss saman.

Likevel - eg klarar ikkje fri meg frå tanken på dei som er ute på ei anna reise.
Over eit ope hav!
Dei flyktar frå vondskapen, helvete, noko som ikkje er leveleg - har ikkje noko val. Små og store! Havet tek på tusenvis av dei - menneske i umenneskeleg naud.
Nokre få står på stranda med plakatar og ønskjer dei som overlever velkomen! Det gjer inntrykk.
Vi andre, vi
- vegrar oss
- bestemmer oss ikkje
- sender ein båt i august
- seier dette er komplisert
- seier vi har nok med oss sjølve

Livet er godt, vakkert, brutalt og umenneskeleg!
Eg må reisa på mi vesle lystreise med dette som bakteppe.
Eg må sjå på fargar og lys, kjenna regnet og sola, møta menneske som vil meg vel med bileta av flyktningen på netthinna!

Kyrie eleison!

Strikketerapi

Kjære strikkeglade medmenneske!

Som somme av dykk har registrert, har eg funne fram strikketøyet etter 40 års pause!
Eg strikkar for ei god sak: babyteppe til Etiopia!
Så tanken er god!
Men det er noko eg ikkje får til å stemma, kjære medstrikkarar, og no må de hjelpa meg!

De seier de slappar av med strikkepinnane.
I avisa har eg lese at blodtrykket går merkbart ned med spøtet i hendene.
Kva er det eg ikkje har forstått?
Eg blir stressa, og no må eg driva litt eigenterapi
på meg sjølv ved å skriva ut frustrasjonen!
Kva som er problemet?
Jau, eg set her og tel maskene inni meg heile tida, og heilt utan grunn!
Er det normalt kjære medstrikkande ??
Ein, to, tre, fire, fem, seks, rette -
ein, to, tre, fire, fem, seks, vrange -
ein, to, tre.....
Spørsmålet er: Er dette normalt?
Kva er ev nøkkelen for å bli kvitt denne teljinga?

Eg prøver å tenkja på dei som skal få teppe,
Men- ein, to, tre, fire kjem igjen
Eg prøver å tenkja på noko eg gler meg til, eller eit problem
Men- ein, to, tre, fire....
Eg prøver  å kikka på TV, eller ha facebook open for avleia tankane
Men fem, seks, rette - ein, to, tre.....
Eg prøver å tenkja åndeleg tankar endå til,
men- fire, fem, seks...

Det kjennes nesten som det er ein spring som står og dryp
drypp, drypp, drypp
ein, to, tre, fire, fem...

Kva seier de som kan dette - må eg leva med denne teljinga? Det er jo mykje eg klarar om eg må, men er det ein kur for dette?
PS: eg kjem ikkje til å leggja strikketøyet frå meg - eg skal vinna denne kampen! God helg-  ein, to, tre, fire, fem, seks rette :-) !

Bestemorsfabel

Tenk om ho kunne springa med sjumilsstøvlar på
Tenk om ho englevengjer på ryggen kunne få
då skulle foten stogga
og kursen styrast ned
til fem små fine senger
der småborn sov i fred.

Då skulle ho så stille, så stilt som det går an
på sengekanten sitja litt og stryka barnehand
Ho skulle høyra pusten
og kjenna varmen god
Frå reine, gode hender
som falle har til ro

Så skulle best'mor smila og takka lite grann
Tenk midt i mørke natta så enkelt koma fram
At engleveng og sjumilssko
så lett ho førte dit
Og gav ei stund ved barneseng
og gjorde ho så rik!

Så set ho her i kvelden og har det berre godt
Ho kjenner takka stiga for reisa ho har fått
Om engleveng og sjumilssko
dei brått vart borte vekk
Så har ho drøymt seg bort i kveld
og stunda den var kjekk

Kvinnefellesskap

Eg var på kvinnefest i gårkveld. 

Bedehuset på Seim var fullt av kvinner! 

Praten gjekk livleg, latteren runga, og maten smakte nydeleg.

Rundt borda sat det mykje levd liv, 

og eg tenkjer;

Så mykje liv! Så mykje erfaring! 

Så mykje glede! Så mykje sorg! 

Så mykje lyst! Så mykje smerte!

Så mykje forventning! Så mykje avventning!

Så mykje glede. Så mykje uro! 

Så mykje tru! Så mykje tvil!

Vi delte av våre sårbare liv og våre gode gleder

Vi delte kunnskap og historie

Vi delte engasjement og kristenkall

Vi delte kvardag og fest

Vi sang og vi lytta

Gud var der

Gud var i songen, i Ordet 

Gud var der i kvinnene han har skapt

Ordførar Astrid song ein vakker song av Kari Steigum Vatne. Songen heiter Velsignelsen og skildra Guds nærvær. Den lever i meg i dag!

Eg siterer den siste linja i kvart av dei fem versa

- Ved sitt ansikts nærhet signer Gud

- I hvert skaperunder ser jeg Gud

- I min nestes ansikt ser jeg Gud

- I min Jesu ansikt ser jeg Gud

- I Guds himmel skal jeg skue Gud

Takk til Kvinnelaget som inviterte oss og gav oss ein god kveld!

Privilegium

Eg går her, ein vandrar og tenkjer

og kastar tida mi bort

Men kven kan vel sei eg skal gjera

det som eg ikkje

får gjort?

Så set eg meg ned i mi hole

og kastar tida mi bort
Her lokkar eg  fram gode

kjensler

av alt som eg ein gong
får gjort

Blåkvit lukke

Eg går her og gler meg,

ryddar huset og skriv
til ein morgon som vaknar til blåkvitt liv

Eg dekkar på bordet

med blomar og lys

legg kubbar i omnen til den som frys

Så lagar eg til
litt enkel mat

og fyller mitt hus med veninneprat

Det er mi blåkvite februarlukke,
eg samlar på den
i mi gledeskrukke