Korset

Vi har mange kors i heimen.

Frå ulike kyrkjer rundt i verda pryder dei veggar og hyller.

Det siste som kom inn i huset, er eit vakkert steinkors frå Hyllestad. 

Kunstnarar frå ulike kulturar og tradisjonar har latt seg inspirera av Jesu kors, og laga vakre kunstverk av dette symbolet.

Korset er vårt kristne merke.

Då eg vart døypt vart eg teikna med dette merket.

Usynleg står det på mi panne, til eit vitnemål om at eg tilhøyrer 

den krossfeste og oppstandne Jesus Kristus, og trur på han.

I min ungdom bar mange unge kristne kors på jakkeslaget. 

Eg gjorde ikkje det. Kjente meg feig til tider, men det var ikkje naturleg å flagga mi kristne tru på den måten. I dag respekterer eg meg sjølv for det valet. 

På nytt har det blitt korsdebatt i landet. UDI krev at korset skal bort på kristne leirstader om dei skal vera verdige til å ta i mot flyktningar. I toleransens norske namn skal korset bort. To leirplassar i min organisasjon NMS, har akseptert dette for å hjelpa medmenneske på flukt. Mange meiner noko om dette her på nettet. Det er i grunnen lett å meina noko her!

Eg er for så vidt glad for korsdebatten, den kan gjera oss medvitne vår kristne ståstad. 

Men korset er meir enn eit symbol på ein kristen kultur og tradisjon. 

Korset er menneske sin einaste redning fordi det var på korset Jesus vart "ei soning for syndene våre, ja ikkje berre for våre, men for alle i heile verda" 1. Johs 2.2

Det er Jesus som frelser mennesket, korset er symbolet! Difor er korset så viktig for oss kristne!

Krisa er ikkje at eit kors blir teke ned av ein vegg for å hjelpa menneske i naud, sjølv om det er respektlaust og meiningslaust av UDI å krevja det.

Krisa er at vi i vårt sekulariserte samfunn ikkje lenger ser behov for, og tek eigarskap til korset sin bodskap. 

Eg er glad for at vi tek tak i kulturkampen for korset! 

Men verkeleg glad og engasjert vert eg når menneske oppdagar kva Jesus si soning på korset gjev tilbake i form av fridom og frigjering for menneske.

Så er eg glad for at Hans Olav Syvertsen (KrF) tek kors-saka opp i Stortinget neste veke. Eg vil tru, og forventar at statsrådet gjev sine signal og ordrar.

Menneske på flukt

Menneskemassar er på flukt
Eg ser dei på TV og på gata
Eg har ikkje evne til å forstå

Eg har sluppe så lettvint

Ingen har truga meg bort

Ingen har bomba meg bort

Ingen har skapt klimautfordring som sender meg på flukt

Matfatet mitt er alltid fullt

"Ikkje alle er reelle flyktningar", trøystar vi oss med

- dei vil ta landet vårt, kulturen vår, rikdomen vår, endå til korset vårt

- dei vil senda pengane "våre" heim til familiane sine

- dei gjer oss til muslimar

Det manglar ikkje på tabloide uro-argument

Trygge nordmenn blir urolege

Vi kjenner det alle, om vi er ærlege

Likevel;

Må biletet vera så svart/kvitt?

Er alle som kjem "falske" flyktningar?

Er alle ute i islam sitt ærend?

Kvifor klarar vi ikkje å nyansera?

Dumsnille skal vi ikkje vera

Ikkje naive heller

Vi skal sjølvsagt luka ut dei som ikkje treng vern

Vi skal knekka falske kodar

Men lat oss slutta å bruka dei harde orda!
Kven er eg/vi?
Vi er privilegerte, heldige menneske!

Det er faktisk ufatteleg mange reelle flyktningar 

Vi er faktisk ufatteleg privilegerte nordmenn!

Godt å høyra om alle positive tiltak rundt i landet!
Det gjer meg glad, og gjev meg framtidstru!

Ospeblad på 67

Eg kjenner at hausten er min i dag
Ute er det gyllent
Sola skin på skjelvande ospeblad
- og på meg som er eit av dei

Kva ospeblad kan eg likna - av dei alle?
Knallraude er somme av dei - det er ikkje eg
Orange er andre - det er varmt og vakket - slik ville eg gjerne vera
Gult skulle vel eigentleg passa - på så mange måtar

Gult hår hadde eg i alle fall for 60 år sidan
Gul er sola og månen - eg likar dei - dei lyser opp
Gul er påskelilja som kjem med våren og livskreftene
Gult er partiet - det passar meg fint

Somme ospeblad er gule med brunt og visna kantar
Dei er meire prega av hausten enn dei gule og raude
Eg likar ikkje å samanlikna meg med dei gulbrune,
dei som snart er ferdige
Det tenkjer eg ikkje å vera

Eg vil velja meg eit ospeblad med litt grønt, litt gult og orange på
Livskraft - haust og varme

Det skulle passa bra til ein dagsfersk pensjonist.

Ja, det vil eg be om å får vera - eit litt skjelvande og vakent lite ospelauv som sensar vinddraga, som skjelv passeleg nok til ikkje å bli overmodig, men som har livskraft nok til å farga dagar og år til glede for andre!

Gudsbilete

Mikroskopisk liten

Som eit knapt anane lite fnugg

i det utenkjelege store

går eg her med Gudsbilete på meg

og veit eg er viktig, verdfull og elska

Svimlande tanke

- Gudstanke

Kyrkjeval

Det er uvant å driva kyrkjevalkamp, og eg vegrar meg for å gjera det. Kanskje er det feigt. Andre har tatt kampen, også for mine synspunkt. Dei fortener stor takk!
Kyrkjevalkampen har, slik eg ser det, hatt eit fokus som ikkje er mitt fokus. Det synes som å vera kampen om ei Open eller ei Levande folkekyrkje. Det blir feil! Kyrkja skal vera begge deler.
Kyrkjevalet har fått fokus for eller mot kyrkjeleg vigsle av homofile. Teologi og bibelforståing skal ut til allmenn, demokratisk avstemming. Kjendisar står opp for den såkalla "opne folkekyrkja, og det vi likar å kalla "konservative" kristne, vil ha "ei levande folkekyrkje". Dei "opne" vil at kyrkja skal sidestilla ekteskap mellom heterofile og homofile - dei "levande" meiner ekteskapet er for ei kvinne og ein mann!

Eg høyrer til siste kategorien. Det er ikkje eit lettvindt standpunkt - eg har lese, studert og samtala med andre om saka. Eg har hatt gode og innsiktsfulle samtalar med homofile som eg har stor respekt for. Konklusjonen min er likevel at Bibelen omtalar ekteskapet som ei ordning mellom mann og kvinne, og eg kjenner meg bunden av det. Eg har møtt både respekt og vonbrot for dette synet av kristne homofile venner.

I Bjørgvin bispedøme hadde vi i mi tid som bispedømerådsleiar eit motto som var slik: " Saman skal vi gjera Kristus kjent, trudd, elska og etterfylgd" Dette er den store kyrkjesaka for meg!

I dag vil eg slå eit slag for tre dyktige "kyrkjepolitikarar" i Bjørgvin. Desse skal få mi stemme - dvs eg brukar mine tilmålte tre kryss på desse tre personane.

1. Berit Nøst Dale, Meland.
Berit har sitt fokus på trusopplæring og misjon! Kyrkja sitt viktigaste oppdrag! Fagleg sterk, og med brei erfaring frå aktivt misjons- og kyrkjelydsarbeid, er ho viktig for kyrkja sitt hovedfokus.
2. Egil Morland, Fjell.
Egil er ein av dei dyktigaste kyrkjepolitikarane eg kjenner. Tydeleg i teologi og lære, og ein dyktig målbærar for det klassiske synet på ekteskapet. Egil er kunnskapsrik, tydeleg og sakleg god - Utan Egil vil kyrkja bli smalare!
3. Inger Helene Thingvold Nordeide, Førde
Inger Helene er i dag leiar av bispedømerådet. Det er ingen grunn for at ikkje ho skal få fornya tillit. Kyrkjeleiing og kyrkjedemokrati er krevjande, det er difor godt å byggja vidare på personar med solid erfaring i ein periode som vil krevja mykje klokskap og visdom.

Godt kyrkjeval!

På denne lenka kan du lesa meire om kandidatane.
https://kirken.no/globalassets/bispedommer/bjorgvin/dokumenter/kyrkjeval/leke-kandidater/leke-med-supl.-juni-2015.pdf

Størst av alt

Eg ville gjerne skriva om kjærleiken
men eg kjenner meg ikkje kvalifisert

Eg ville gjerne leva i kjærleiken
men det blir fort for stort

Paulus seier at størst er kjærleiken
og vi meiner å vita noko om dette i vår tid

Det verkar stundom så lettvindt å bruka dette ordet - det er som om vi ikkje skal stilla spørsmål - fordi vi seier "størst av alt er kjærleiken"

Difor sender eg med dette nokre ord og spørsmål til han som er opphavet til uttrykket:

Gode Paulus!
Takk for alt du har formidla til oss om kristen tru og lære, om etterfylging og det kristne livet! Du har utfordra meg mange gonger, og ofte har du gjeve meg glede og frimod og halde meg fast i trua. Eg tek det du har skrive på alvor, og blir ikkje ferdig med bodskapen du formidlar. 

I dag vil eg utfordra deg på dette med kjærleiken:
Kva er "kjærleiken", Paulus?

Eg vil gjerne tru at kjærleiken er størst av alt
Eg vil gjerne leva etter det, Paulus!
det er så vakkert, så fint og godt, og høyres så rett ut det du skriv!

Eigentleg er ikkje alle så glade i mykje av det du seier,
det opplevest for mange litt "utgått på dato". Vi lever i 2015 blir det m.a. sagt.

Men "størst av alt er kjærleiken"
dei orda likar vi - dei har blitt "allemannseige"
- dei løftar oss ut av kvardagen, vi tek dei til inntekt for det vi tenkjer om kjærleik i liv og samliv, og plasserer oss på Guds side, håpar og trur vi. Det hender også at vi "slår kvarandre i hovudet" med dette ordet i frustrerte debattar - det kjennes vondt - så paradoksalt....
Eg undrast Paulus; kan vi berre gløyma det andre du og Meisteren din har sagt oss om livet, trua og etterfylginga, og konsentrera oss om det største?
Er det det du meiner med det du skriv? Dekkjer det største over alt det andre de har sagt?

Eit spørsmål til; kan det vera mogeleg å ha ei overtyding og stå for den utan at ein med det er ukjærleg? Har ein så mykje som det minste snev av den "største kjærleiken" dersom ein framleis, f eks les Bibelen slik at ekteskapet er ei gudtenkt ordning mellom kvinne og mann?

Eg fann i dag noko kollegaen din Johannes, skreiv i sitt første brev. Der skriv han -
"Ja dette er kjærleiken, ikkje at vi har elska Gud
men at han har elska oss og sendt sin eigen Son til soning for syndene våre"

Er det dette som er den største kjærleiken?

Treåring

Bestemor sin treåring fyller tre i dag!
Han feirer glad og trygg!
Godt å vita det!

Ei anna bestemor sin treåring
ligg livlaus på ei strand
Og heile verda burde gråta!