"Er du avholds?"

Ja, eg er framleis "avholds".

Slik har det vore, og slik vil det bli.

Kvifor?

Svaret mitt er enkelt - eg lar vera å bruka alkohol i solidaritet med dei som lir under eige eller andre sitt misbruk.

Har det noko for seg å ha eit slikt standpunkt?
Eg kan skjøna spørsmålet, for eg kan sjølvsagt ikkje måla verknaden av mitt val. Likevel er dette eit rett standpunkt for meg. Det blir for vanskeleg å nyta ei vare som har blitt til ei stor forbanning, og til øydelagde liv for mange medmenneske.

Til tider kjenner eg meg litt annleis, kjenner at eg er ein typisk, umoderne "vestlandspietist", men som oftast er det heilt ok. Eg kjenner meg respektert, ingen spør eller kommenterar, det kan til og med bli forventa av meg at eg seier nei takk, og som oftast er vi er fleire som vel det same. I mine miljø og samanhengar er det også som oftast alkoholfritt. Om eg har betre eller dårlegare livskvalitet enn dei som veljer annleis, er eg ukvalifisert til å meina noko om - men eg har det bra i "festlivet" mitt! Det er det eg veit,

Å vera avholds, og å argumentera for det slik eg gjer, kan lett opplevast fordømande. Eg skjønar det. Det kan verka som eg ser på dei som har eit anna svar enn eg, som lite ansvarlege. Eg ønskjer ikkje å gje andre den kjensla. Eg har respekt for andre sine val!

Som avholds tilhøyrer eg ein minoritet, og ville gjerne sett at fleire tok eit avholdsstandpunkt! Det auka alkoholforbruket uroar meg meire enn at det plagar meg å vera avholds. Eg trur også dette uroar mine "av og til-venner". Samfunnsmessig er aukande alkoholbruk ei utfordring.

Eg er glad for det fokus som media har på alkoholbruk i juletida.
Vi blir oppmoda til å visa måtehald for borna sin del.
Det er tankevekkjande å lesa at det er  besteforeldregenerasjonen bør skjerpa seg mest, og det er flott at  Davy Vatne går ut og seier at alkohol ikkje høyrer saman med julefeiring med born!

Eg vil tru på at denne bodskapen når fram! Borna fortener det!

Stakkars meg

Deler ein "klagesong" frå ein tyngre dag enn dagen i dag! God terapi å setja ord på, og å driva litt harselas med seg sjølv. Dette vart skrive på nittitalet ein gong.

Mørke tankar vil meg fata

motet frekt i frå meg taka

Motet mitt med mismot byter

glede, gneist og glød meg snyter

Set meg svartsynt, sår tilbake

bitter, sur som sildelake

Stakkars meg med mørke tankar

stakkars dei som rundt meg vankar

Grå og gruggen

sur og muggen

Mørk er dagen, svart er natta

tryggast liggja her på matta

teia still

verta snill

venta på det gode, glade

få det slik eg helst vil ha det

Eg vil vera optimist

ikkje vera tung og trist

Kom vekk meg, spark meg opp

meg stakkars elendige, sytande kropp

Tull og tøys og tilgjort klage

sytande sår for minimal plage

Få meg ut av mitt klagande hi

rist meg, skubb meg, lokk meg fordi 
slik vil eg ikkje ha det

Kva skal då til, kvar er medisinen 
som mørke kan bryta med lyse solstrimen?

Den er her rett ved meg

I handa den vesle

I smilet frå dei som gjev meg det beste

I orda som kviskrar:

Godt at du er her

Godt at du er nær

Godt å ha deg kjær

Gledespil

Det gjekk ein jagande gledespil gjennom hjarta, og gjennom heile meg i dag. Den kom så uventa midt i ein situasjon som eg vanlegvis ikkje kjenner meg særleg komfortabel i. Eg sto i ein butikk i samtale med ei hyggeleg butikkdame. Det har nemmeleg dreia seg om julehandel i dag! Den nyslåtte pensjonisten tenkte å vera tidleg ute i år, og fordi ho er langt frå det som kan kallast ei shoppingdame, så krev slike dagar mykje, og ho kjempar seg eigentleg frå butikk til butikk, men jobben skal gjerast!

Så altså, i dag - i det eg sa; to gutar på to år, ein gut på snart fem, ei jente på fem og ei jente på elleve år, så kom det ein gledespil som eit skudd, som lyn i frå klår himmel og rett inn i hjarta! Den tok kontrollen over meg nokre lange sekund, og gjorde så godt at tårene faktisk ville fram,  Eg vart nesten litt forvirra, men henta meg innatt!

Dagen vart annleis! Kunne verkeleg desse opplysningane, om borneborna mine, fylla augene med tårer fordi ein gledespil bokstavleg tala kom som eit skudd rett inn i bestemorshjarta, midt inne i ein travel julebutikk?
Svaret er JA. Det skjedde i dag, og bestemora er ei julehandlande bestemorsoppleving rikare!!

Så kan ein kanskje sei at det var nok eit teikn på du er ei sliten og litt "nedpå" bestemor - og det kan det vera noko i..
Eller - du er då ikkje åleine, korkje i verda eller i "Knarvikjæ", som handlar julegåver til borneborn - og det er sant!
Eller - er dine så spesielle og eineståande at du let ein gledespil ta makta over deg midt inne i ein travel butikk?
Nei, nei - eg trur ikkje det. Det er nok berre for oss dei er så spesielle, andre har sine unike utgåver. Eg veit det, og unner alle å ha nokon som synes dei er unike for nokon.
Men eg unner også alle julegåvehandlande å kjenna at gledespilen kjem som eit skudd og tek kontrollen i nokre sekund! Det gjer godt!

Husa

Til alle tider har menneske søkt ly bak vegger og under tak. I holer, i skur, i telt, i enkle hus og i slott har ein skapt eit "reir" for seg og sine. I dag legg eg ut eg nokre ord om endringar i bustadsmønsteret slik eg erfarer det frå min vesle flekk på kloden.

Dei ligg opp på hyllene sine 
desse einsame, gløymde husa
Eit utelys i mørkre seier at straummålaren må avlesast
- så har det nokon å venta på

Dei sprett opp på ledige knausar
der dei andre står
Tett i tett - som fuglekassar for menneske
som har heimen sin der om natta

Den lange jakta!

I dag tek eg til ordet i ei sak eg aldri tidlegare har engasjert meg i! Rett nok har eg ein gong i mi politikartid vore medmeklar i ei intern jaktløyvestrid i ein bedehuskjellar inne i fjorden, men det har vorte med det. I tillegg, rett skal framleis vera rett - kvart år skriv eg med glede hjorteløyve på gard nr 175 bruk nr 1 i Lindås til ein nabo, og med det gjev eg ein jeger rett til å jakta i staden for meg.
Men i dag tek eg bladet frå munnen og kunngjer pensjonisten Kari sine nyerverva Karitankar, pluss eit forslag til vedtak. Det dreier seg om jakt!

For det første (og dette burde eg nok visst); - kven kan gjera om vedtak om at jakta og jegerane skal eiga utmarka frå tidleg haust og nesten til jul?
Er det rett at f eks slike turglade pensjonistar som meg, slike som utan skyteprøve og våpen i hand, skal gå med hjarta i halsen i marka ein heil haust? Eg berre spør - og når eg no heller ikkje har noko politisk rolle eller stilling, så seier eg noko eg aldri har sagt før: Kvar er de politikarar? Dette må fiksast, og det må inn i alle parti sine komande kommuneprogram - seks veker hjortejakt må vera nok!

For det andre; Eg treng ein lett, skotsikker vest til bruk i skogen under jakta inntil vedtaket er omgjort! Eg stolar ikkje heilt på refleksvesten. Blir ikkje jakttida redusert, så må alle jaktlag bli pålagt å gje oss ikkjejegerar slikt verneutstyr!
For ordens skuld, og for all del gode jegerar; Eg stolar på at de veit kva dei gjer, og eg vil også ha hjortekjøt og ein redusert hjortestamme! Men det kjennes så nagande uttrygt så alt for lenge -  det kjennes som eg ikkje burde vera ute i marka på denne tida. Eg vil jo ikkje ta gleda frå dykk, og eg mistenkjer dykk så langt i frå at de vil ta gleda frå meg.

Og for det tredje og siste; Ville det ikkje blitt betre klima i jegerheimane viss ikkje ein hadde denne jakturoa i seg månad etter månad ein lang haust?
Difor, og som den sentrums- og løysingsorienterte politikaren eg har vore(og er), så presenterer er med dette mitt forslag til vedtak:

Vedtek: Det vert frå 01.01.2015 innført 6 veker trygg hjortejakt for alle (unnanteke hjorten) i kongeriket Norge! Ved ev innføring av forsøksprosjekt, blir Lindås kommune i Hordaland utpeika som forsøkskommune.

Vokster

Driv med haustvinden

inn i boka

til livet 

og finn 

gløymde dagar

som umerkande har bygd opp,

og medvitne dagar 

som armerte og reiv ned

Det er ikkje plass til alle sekunda

i medvitboka

Likevel har dei skapt livet 

til den eg er

her eg går og merkar

at livet framleis blir forma 

i vinden

Den kvite Ikea-senga

I dag har eg ein god dag! Eg går og steller til haustferieinnrykk! Vaskar, ryddar og reier opp mange senger. Store senger og små senger, barnesenger, køysenger og dobbeltsenger! Det er så kjekt! Når eg driv på med slikt arbeid spring tankane mange stader. Eg tenkjer på dei som skal koma, fryda meg over at vi har så mange. Eg kjenner på glede over nyoppreide senger og nyvaska rom, og kjenner meg så rik, så rik!

Når eg kjem til den kvite sprinkelsenga, kjøpt på Ikea i 1973, blir eg ekstra takksam! Tenk at eg har ein frisk liten bestemorsgut eller jente som skal få sova her i denne senga, senga som var senga til to onklar dei aldri har møtt, og som har hyst så mykje forventning, glede og så mykje smerte!

Så godt at livet går vidare! Tapet er framleis stort, men det øydelegg ikkje gleda over det eg har fått! Kanskje tvert i mot, det aukar gleda! 

Eg fann for nokre dagar sidan noko eg skreiv om den tomme sprinkelsenga. Det er skrive for mange, mange år sidan. Ingen har sett det før, det held sikkert ikkje poetiske mål, men det skildra litt av historien til denne senga - historien vår ! 

Senga den er tom

Har dyne, pute og bamse

men senga den er tom

Puten luktar kjent og godt

Har helseteppe, lyseblått

Helseteppe?

Nei, det inga helse gav

For senga den vart tom

Attmed senga tom

Står mor og far og gret

Alt for oss vart tomt

I glede vi kjøpte ei fin lita seng

der la vi vàrt vår første dreng

I dag er senga tom

Så hard, så hard vart livsens dom

Senga den vart tom

For andre gong vart senga tom

I spenning og takk og med hjartetung sut

vi la på nytt der ein fin liten gut

I dag er senga tom

Så hard, så hard vart livets dom

Og så vert tanken tom,

sinnet tomt og kroppen tung

Senga hyste to dyre skattar

som kjempa for livet meir enn vi fattar

No set vi att med dyner og putar

Men hjarta vårt hyser to gode gutar

Domen vår vart hard

Vi undrast;

Kvifor Far?