PC-en min er død. Det gjev ei merkeleg, og ei nokså hjelpelaus kjensle. Det var jo så mykje som låg inn i denne vesle maskina. Mykje arbeid, og mykje av meg. Heldigvis hadde eg backup på jobbsakene, men det private det er borte. Det meste av innlegg, talar og andaktar, små dikt og filosoferingar er borte. Litt har eg på papir, noko på bloggen, men langt frå alt! Kjedelig!
Det var neppe stor kunst eller ein stortalars verk som forsvant. Det var helst amatørtankar, enkle erfaringar og vitnemål, og verda lever godt utan dette som var samla på mi maskin. Men det var litt av meg som forsvann, eg kjenner på det. Det har vorte ein del skriving, og mange talar og innlegg dei siste åra. Men maskina er død, og eg hadde ikkje passa på å ta backup, så dette må eg berre akseptera.
Då er det fint å tenkja at ord lever, og mykje av det eg har mist hadde utgangspunkt i eit levande ord. I maskina gjorde ikkje desse orda noko teneste, men eg vil våga å tru at noko set att i hjarte av det øyrer og auge har møtt.
Det har vore mange gode og krevjande stunder i førebuing og under formidling. Det har forma meg og gjort si gjerning. Men eg hadde ting eg ikkje har fått formidla eller brukt, det synes eg er verst å mista. Håpar inspirasjonen og orda kjem tilbake i ei betre utgåve når eg må starte på nytt, kven veit.
God jonsokhelg!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar