Medan grauten kokar

Forventning og takk, spenning og utfordring er stikkorda for hausten min slik han fortona seg i tanke og hjarte medan eg har gjort litt lørdagsarbeid i huset i dag. Og medan grauten putrar, deler eg litt.

I dag kjenner eg mest på bestemorspenning og bestemorsglede - storejenta vår skal starta i 4. klasse på mandag, og dei to små skal starta i nye barnehagar same dagen. Måtte det bli bra for dei alle tre! Kvardagstryggleik og læring er viktig for veksande menneskeborn!
I september kjem det eit nytt barnebarn i Oslo, og i oktober eit i Sandnes. Det er ikkje lenge til! Bestemorshjarta bankar i glede, takk og spenning ved tanken på to nye liv som snart skal møta den store verda, og Skaparen blir stadig møtt av bestemor sine sukk og bøner om ei god vandring ut av den lune verda dei framleis er i, og inn i den gode og krevjande verda! Store ting! Velkomne og etterlengta er dei i alle fall!
Så er mammahjarta uendeleg glad og letta over at ein spennande operasjon er over, og at alt gjekk bra for jenta hennar denne veka, og glad for at misjonærsonen har kome trygt heimatt til sine frå oppdrag i den vide verda. No må både jenta og guten kvila seg ut, og henta friske, nye krefter.
Det høyrer også med i tankane mine at ein liten triveleg liten firbeint venn måtta forlata Askøyfolket vårt denne veka. Vi blir så glad i slike trufaste venner, og kjenner oss triste over tapet.

For 40 år sidan var det stor aktivitet i huset her, kjem eg også på - det var berre ei veke att til bryllup! Leirsesongen var over, og vi hadde tid til å tenkja på bryllup. Du verden - 40 år! Er vi så gamle - eller var vi så unge? Det vart ein flott dag, og neste søndag skal vi i alle fall finna på noko kjekt når landsstyrehelga i Stavanger og gudsteneste i Masfjorden er over. Vi synes vi fortener ei lita enkel intern markering! Ingen som kjenner oss vil påstå at vi fekk ein lett start, men vi har kjempa saman, delt glede og sorg, og er framleis trygge på at det er oss to! Fem born vart rikdomen vår, sorga er at to av dei berre var hos oss i fire år. Men no kjem borneborna, og skattkammeret vårt aukar !
Eigen heim har vi også endeleg fått oss, etter 38 år i andre sine hus! Det er fantastisk, vi gler oss over det kvar einaste dag!

Slik var nokre av Karitankane under vaske-og ryddejobben i dag. Når grauten på komfyren er i magen skal eg ta fatt på saksdokument og tenkja misjonstankar ei stund. Det er faktisk eit velsigna og spennande arbeid, og skal eg vera ærleg trivs eg betre med det enn med støvsugaren!

Om å leva som vi talar

Å leva som ein talar er ikkje alltid like enkelt, og denne siste veka har utfordra oss på dette.
Etter det forferdelege som skjedde i fjor sommar har vi har fått eit sterkt, godt og vakkert språk om kjærleik, menneskeverd, respekt, likeverd og demokrati. Orda vart henta fram att under markeringa i helga, dei har på nytt løfta oss, og samhaldet har blitt styrkt. Vi hadde bruk for dette, året har vore ufatteleg tungt for mange!
Vi meiner det vi seier, og eg trur mange praktiserer det med større medvit enn før. Det er godt å finna store, varme og gode ord både i sorg og glede. Eg veit det, for eg gjer det sjølv. Ord hjelper oss til å koma vidare, gjev samhald og løftar!

Det er ikkje lett å leva som vi talar. Som kristne erfarer vi dette, og ofte blir vi råka av folket sin dom - "de er ikkje betre enn andre!" Og folket har rett! Kristne er ikkje betre enn andre!  Kallar vi oss kristne, så er det av Guds reinspikka nåde, eine og åleine!

Vår handsaming av romfolket er det som skapar kontrasten denne veka - orda om likeverd, respekt og menneskeverd blir brått for store. Vi klarar rett og slett ikkje å leva som vi talar! Alt for mange "gode nordmenn" vil ha bort desse folka som "ikkje høyrer til her". Desse som "forsyner seg av skattebetalarane sine pengar" - vi seier "buss dei heimatt!"
Og eg tenkjer - kva ville eg sagt om dei inntok bøane våre - sette opp telta sine mellom rundballar og veksande gras! Ville eg gått med vaflar og nysteikte bollar og helsa dei velkomne?
Ein ting er eg sikker på! Vi har eit ansvar og ei plikt, og dei har sine plikter og rettar. Orda våre forpliktar oss! Eg forventar at styresmakter finn ei løysing saman med dette folket - det blir neppe ei stor økonomiske utfordring. Staten bør hjelpa kommunane med dette.
Desse folka, som har ein kultur og eit levesett som er annleis enn vårt, skal også ha sin rett til å eta, bu og arbeida. Deira menneskeverd er av nett same kvalitet som vårt! Ikkje noko meir, og ikkje noko mindre!

Edelt er mennesket,

jorden er rik!

Finnes her nød og sult

skyldes det svik.

Knus det! I livets navn

skal urett falle.

Solskinn av brød og muld

eies av alle.

(til Ungdommen av N. Grieg)

Blå jakke

Du er så fin i blått du Kari, sa mor
Eg lika det ikkje
Gutane hadde blått

Søstera mi fekk raud jakke, ho kledde visst det

Eg ville gjerne hatt raud jakke, eg også
Jentene hadde rødt

Eg har kjøpt meg ein blå jakke i dag, og eg ser at mor hadde rett

Ser du meg etter vegen i ein blå jakke, kan du vita at eg synes eg kler den

Men Erna er blå, og Siv er blå

Det er veldig blått om dagen
Det kjennes mest som då eg var lita, blått er ikkje heilt fargen min, ikkje rødt heller erkjenner eg

Eg kjøpte meg også nye joggesko
Dei har gulgrøne striper, dei lyser opp!

Eg ønskjer meg breiare gulgrøne striper

Annleis dagar

Herleg å kjenna at ferien kom i dagtidleg. Lang frukost med god tid til avisene mine. Eg spanderte nesten to timar på aviser, på ei skive med plommesyltetøy og ei med blåost, pluss kaffi, vatn og to Omega 3. Det kjentes som ei luksusoppleving! Det var heilt greit at denne dagen starta med regn, for morgondufta som møtte meg av nydusja natur, gav meg ein "smak av sommer".

Ferie er eit rart ord. I min oppvekst var ferie noko berre byfolka hadde. Dei kom på bussen i Isdalstø, og fylte den opp med koffertar, sekkar, ungar, materialar til hytta, og ikkje minst med bymål. Vi strilane vart litt tause på bussen slike dagar. Bussen fekk ofte nye stopp "flytte på landet- dagar", det synes vi var rart. Byfruene (ikkje alle rett nok, for nokre var utflytta bygdefolk), forventa faktisk at Sverr'n stoppa bussen ved deira hytteveg. Slikt vågde ikkje vi!

på nabotrappa på 50 talet saman med byfolket

Det var spennande med byfolk, og kjekt når "våre" byfolk kom. Dei fleste rundt på gardane hadde "sine byfolk". Nokre fekk seg hyttetomt og bygde seg eit lite paradis, andre inntok "søra støvo" eller lemmen.  Slik var det på mange tun.  Det var spennande å vera jente utan ferie, når feriefolka kom. Dei kom med nye impulsar, med bymål og nye slagarar, med nye motar og endå til med sminke og ukeblad! Verda vart større, men vi syntes det var utrulig rart når dei kom i fjøset og skulle henta "muamelk", eller at dei ikkje kunne handtra ei rive. Av og til kunne vi kjenna oss litt framande i eige nærmiljø dei første dagane etter at feriefolket kom, men det gjekk fort over. Det vart folksamt og spennande sommardagar på landet både for oss som budde der, og for dei som kom. Eg tenkjer med glede på barndomens sommarveker, sjølv om vi aldri reiste på anna ferie enn eit par dagars tur til bestemor på Frekhaug! 
Då vi vart eldre fekk vi reisa på leir. Bestemor i Vågen spanderte. Det vart dei første "reisebortopplevingane" eg fekk, men dei var til gjengjeld svært så gode! Misjonsleir på Kvamshaug vart avgjerdande viktig for meg! Dei sommaropplevingane gav meg også spenning og utvikling, og har prega heile livet! Eg møtte heile verda på leir, framande land og kulturar kom nær gjennom misjonæren si store forteljarglede. Vi møtte kulturar der ikkje eingong skuleferie var ein del av tilværet - fordi det ikkje var nokon skule å gå på.
Det kristne fellesskapet vart også utvida, og barnetrua fekk næring og vaks! Kallet til misjon modnast på leir, og ein vakker leirdag kom ein flott ung teologistudent i min veg. Det er faktisk i år 40 år sidan den sommaren vi ikkje hadde tid til å ha bryllup før langt uti august, fordi leirsesongen måtte vera avslutta før bryllupet!
Gjev at mange gutar og jenter og vaksne med, får gode annleis dagar denne sommaren. Gjev at gode relasjonar kan byggjast, og at tru og kall får gro også denne sommaren!

Vi treng annleis dagar, og vi kan gjerne kalla det ferie! God sommar!

PC- død

PC-en min er død. Det gjev ei merkeleg, og ei nokså hjelpelaus kjensle. Det var jo så mykje som låg inn i denne vesle maskina. Mykje arbeid, og mykje av meg. Heldigvis hadde eg backup på jobbsakene, men det private det er borte. Det meste av innlegg, talar og andaktar, små dikt og filosoferingar er borte. Litt har eg på papir, noko på bloggen, men langt frå alt! Kjedelig!
Det var neppe stor kunst eller ein stortalars verk som forsvant. Det var helst amatørtankar, enkle erfaringar og vitnemål, og verda lever godt utan dette som var samla på mi maskin. Men det var litt av meg som forsvann, eg kjenner på det. Det har vorte ein del skriving, og mange talar og innlegg dei siste åra. Men maskina er død, og eg hadde ikkje passa på å ta backup, så dette må  eg berre akseptera.
Då er det fint å tenkja at ord lever, og mykje av det eg har mist hadde utgangspunkt i eit levande ord. I maskina gjorde ikkje desse orda noko teneste, men eg vil våga å tru at noko set att i hjarte av det øyrer og auge har møtt.
Det har vore mange gode og krevjande stunder i førebuing og under formidling. Det har forma meg og  gjort si gjerning. Men eg hadde ting eg ikkje har fått formidla eller brukt, det synes eg er verst å mista. Håpar inspirasjonen og orda kjem tilbake i ei betre utgåve når eg må starte på nytt, kven veit.

God jonsokhelg!

Prioritering

Det kjennes som at dagane i denne veka vi nett har starta på burde hatt fleire timar. Det er så mykje meire enn det eg rekk eg så gjerne skulle vore med på. Men eg må prioritera, og sjølv om valet eigentleg er lett, så er det visst ikkje det likevel.
Torsdag er det Oslo i jobbsamanheng, reiser i morgon. Frå fredag morgon er det landsstyremøte i NMS i Stavanger. Det er eigentleg ikkje noko å diskutera - det er dette eg skal. Det blir både kjekt, nyttig og viktig, og når eg i tillegg skal få møta dei tre borneborna og foreldra deira inn i mellom, ja då er det eigentleg lukke nok!

Einar og Ruth Andvik

Men det er med vemod eg må konstatera at eg ikkje får fylgja vår gode ven og støttespelar, Einar Andvik til grava på fredag. Ein heidersmann med si glede i familie, natur, misjon og kyrkje har nådd målet, og er heime hos den Jesus han har formidla så sterkt på søndagsskulen for fleire generasjonar i Andvikgrenda. Han har betydd så mykje for oss! Forteljarevna hans fekk både store og små til å lytta, antan det var jakthistoriar eller bibelforteljingar han fortalde. Eg ville gjerne fått fylgd han den siste vegen, men eg trur han ville forstått prioriteringa mi!
Takk for Einar, og signe hans gode minne.
Det neste eg gjerne skulle hatt med meg er jubileum for kullet mitt på Frekhaug. Rundt 60 av dei eg vart sterkt knytt saman med i eit viktig ungdomsår, skal samlast på Frekhaug fredag kveld. Eg ville gjerne ha vore der også, fått prata og knytta banda på nytt. Men det er litt fint å tenkja på at engasjement mitt for NMS og misjon, vart stadfesta dette folkehøgskuleåret. Det vart heilt klart for meg dette året at eg ville tena misjonen - korleis visste eg ikkje, men med spenning og forventning sa eg mitt ja til misjoneskallet på Frekhaug.
Så ser eg altså ein samanheng og aksepterer konsekvensen (nesten). Men eg skulle gjerne sett at døgnet hadde hatt litt fleire timar, og at avstandar hadde kunne krympast slik at eg hadde fått med meg alt eg så gjerne ville på fredag!

Tida sto stille

Eg fann att noko eg har leita etter i mange, mange år - kanskje i over 50! På ein tidleg solrik søndagsmorgon fann eg det. Det viste meg at noko berre er, sjølv om det er lenge sidan sist eg såg.
Kva som fekk meg til å finna, får liggja, men

Tida sto med eitt stille
berre eit lite øyeblikk
men lenge nok
eg fann det eg har leita etter lenge
staden der tida står stille og gjev tilbake av det som er