I Vårherres storstove!

Britt Romarheim fortel (foto: Borghild Sætre)

De som fylgjer meg på blogg og facebook vil vita at eg er glad i å vera ute i naturen. Eg opplever så mykje vakkert og flott der.
Av og til kan kombinasjonen av lys, luft og fargar bli overstrøymande, nesten sakralt. Andre gongar kan storslåtte i fjell, fossar og brusande hav nesten ta pusten frå meg, og i undring kan eg stå og studera maurtua sine byggverk med både andakt og respekt!
Det er så mangfaldig dette livet!

På mandag hadde vi ein fantastisk septembertur i misjonsgruppa Tur&misjon i Nordhordland. Under ei sigande kveldssol, gjennom eike- og furuskog, vandra vi på ein god sti ut til neset der vi rasta. Det lukta salt sjø og sur myr, villsauene studerte oss, og makrellen viste sine spor inn i vågen! På vegen pratar vi, stifta nye bekjentskap og delte oppleving og liv med nye damer frå regionen. Nydeleg og sosialt!
I denne ramma sette vi oss ned med termos og sjokolade. Og under ei "Fager kveldsol" sitt smil,  fekk vi via Britt Romarheim sitt fine innslag, hjelp til flytta tankane frå Kvalvågneset i Lindås i Norge, til ein landsby nord på Madagaskar der døve born får ny framtid gjennom kyrkja og NMS sitt arbeid.
Og frå strendene på Solskinsøya løfta vi tanken, takka og bøna opp til han som har skapt, han som frelser, og han som gjev menneske eit varig håp! Til sist gjekk den vesle kollektveska frå Madagaskar rundt, og bort i mot 2000 kr vart tilført NMS frå dette enkle "foreiningsmøte" i Vårherre si storstove! Enkelt, uformelt, sosialt og sunt!
Ca 30 kvinner har vore med. Ikkje alle kan kvar gong, men det er stadig nye som blir med. Det er kjekt for, vi vil gjerne ha mange med - stova den er stor!
Har du lyst å bli informert om turane så send e-postadr di til: karisorheim@gmail.com, eller legg igjen ein kommentar på bloggen. Neste tur er 20. okt.
Du finn oss på facebook og det blir møta annonsert. Sjekk her

Nettlivet

- du hadde ein fin fjelltur i går ser eg
- skal sei du fartar
- du fekk deg plommer i år også forstår eg

Slike kommentarar får eg ofte av både nære og fjerne venner når eg møter dei på butikken, på båten, i kyrkja, i skogen, på gata eller i telefonen.

- Ja eg lever ope med livet mitt, svarar eg tappert med litt flau smak i munnen. Men den smaken går fort over, vi har fått kontakt, pratar og deler vidare med kvarandre ansikt til ansikt. 

Skal eg vera ærleg så tenkjer eg stundom at eg er for ivrig, at eg kanskje skulle la vera å leggja ut så mange av mine opplevingar, synspunkt og engasjement - at det faktisk ikkje er så mykje å skriva om mykje av det eg formidlar. Deler du den tanken, så er eg faktisk einig med deg.

Av og til tenkjer eg også at det er litt skummelt å leva her på nettet! Eg har jo så mange flotte nettvenner - så mange fine kvardagsvenner, så mange kloke og dyktige venner, så mange misjons, kyrkje- og humanetikarvenner, så mange politikarvenner av alle slags fargar, så mange bondevenner, naturvenner, medievenner, turvenner. Eg har venner som sørgjer, som slit, er sjuke og som kjenner seg utanfor, eg har nyforelska venner og lukkelege besteforeldrevenner. Heile spekteret er mellom vennene mine her på nettet! Det er jo ikkje lett til å ta omsyn til alle på ein gong!

Kvifor deler eg likevel likt og ulikt på facebook og blogg?
Fordi eg er glad i livet og i menneske.
Fordi livet er så mangfaldig.
Opplever eg vakre ting i naturen får eg lyst å stiga opp på eit berg og ropa ut så all verda kan sjå det same som eg!
Ser eg ned i maurtua sitt fantastiske rike, vil eg gjerne ha eit barnebarn i handa og sei; sjå så flott Gud har skapt det!
Høyrer eg fin musikk, ein god tale, kåseri, andakt, dikt eller foredrag så tenkjer eg; dette skulle fleire fått høyrt! Når det kristne fellesskapet lever godt, ønskjer eg å inkludera og dela med mange, mange. Når eg kjenner meg provosert, når verdiane mine blir trakka på og latterliggjort kjenner trong til å "smella med dørene" og stå opp for det eg trur på.

Dette er sikkert nokre av grunnane til at eg skriv. Det er godt å få sagt det! Difor vil eg nok ganske sikkert halda fram å skriva. Kanskje endå til meire ettersom eg snart er over i ein annan kvardag. Eg held ikkje det for usannsynleg.

I NMS har vi siste året hatt som motto "Skapt til å dele" Det har ei djupare meining enn mykje av de eg deler, men kanskje er det likevel noko av det same. Vi er faktisk skapte som sosiale vesen som har bruk for å dela av det vi har fått, sett og oppdaga, og som kristne er vi skapte for å dela tru, tid og materielle gåver.
Eg lovar ikkje tunge, djuptpløyande innlegg om dei store tinga i livet og verda, men enkle Karitankar, impulsar, kjensler, opplevingar og meininar vil framleis koma.  

Så difor kjære venner; slett meg eller oversjå meg viss/når de går trøytte av pratet mitt!
God helg!

Haustvemod

Eg likar ikkje hausten
Eg likar ikkje at det mørknar
at trea mister blad, og at blomane visnar
- Det er koseleg å tenna lys, drikka te og laga innekos, seier veninner
Eg er ikkje der, sjølv om eg ser at det er trivelege stunder med tekoppen

Hausten minner meg om
at tida går
at det stadig mørknar
at det blir kaldare
at eg kan venta storm, snø og is

Eg ser det kan vera facinerande med naturen sine haustkrefter,
eg kan lika å sjå på stormen
Men det skapar noko i meg som eg ikkje likar

Hausten får meg til å kjenna på tungsinn,
på motløysa, og på det tunge eg har sett og opplevd
i meg, og rundt meg

Om eg blir deprimert? Kanskje. Det er jo det moderne, fagleg ordet som somme brukar for lett. Den som har hatt tunge depresjonar veit kva ordet betyr.
Nei, eg har kalla det tungsinn, vemod og molltonar, og har kalla det det i ca 40 år.
Og eg lever med det, på min måte

Det tunge og vemodige har ei tappande kraft, og det har ei skapande kraft. Det lever der side om side. Eg har blitt kjent med det

- Denne hausten blir ikkje lettare,
seier pesimisten i meg til meg

Eg har løyst nokre, og skal snart løysa fleire grep frå
mine medverkande, aktive og skapande sysler
Det kjennes som eit ny-erverva haustleg tap

Men eg må halda fast, og skapa mine nye rom der engasjement og kreativitet kan leva med sine gyldne haustblad, og gje meining til den nye kvardagen
Slik må det bli

Når den tida snart kjem, skal eg kanskje vassa i haustblad i skogen, i vinden og regnet og ei stadig lågare haustsol, og leita og venta og velja
Dei som har gått der ei stund seier det er rikt, travelt og fritt å gå der
Eg vil velja å tru det

Eg har ikkje tru på at eg nokon gong skal bli udelt glad i hausten, at stearinlys og tekopp og innekos skal ta bort hausten sitt vemod
Men eg skal ta inn nokre gylne haustblad, sei til dei at dei er vakre
Eg skal leita opp gledene av frukta som livet har gjeve meg

Så vil eg tenkja at det framleis skal bli frukt som kan plukkast frå greinene

Bjørka mi

Vi har tusenvis av tre på garden vår - dei fleste kunne vi kanskje vore foruten. Det er difor rart at ein kan få kjensler for eit tre, men det kan eg! I dag har ei rimeleg ung, vakker bjørk falle for motorsaga. Den var nesten vaksen nok til å overta tuntrerolla, men av ulike grunnar måtte den ned, og eg vart trist! Merkeleg kanskje, vi som snart er innegrodde av skog.

For ein del år sidan opplevde eg eit langt større tretap! Midt opp i vanskelege dagar kom det ein kraftig storm som tok ei stor, vakker bjørk på Karihaugen. Då eg kom dit og såg det, gret eg høgt i regnet og vinden. Det var befriande å gråta over ei rotvelta bjørk, mange innestengte tårer kom ut då, og nokre linjer kom det også, og dei vart skrive ned av ei som knapt hadde skrive slike linjer før. 

Eg vågar å dela!

Bjørka mi

Eg står og gret over treet mitt – stormen tok det i går

No ligg det her med si slagne krune

med røter som sprikjer med opne sår

Kruna mot jorda i håplause flokar

røter mot himmlen som hjelpelaust ropar:

«No er eg ferdig, no kan du ta meg

kvist meg og kapp meg – hogg meg og sag meg

Så kan du gle deg du jenta mi

med varme og peiskos i stova di»

Attmed ei steinrøys vart røtene festa – røysa han oldefar la

Det var du liten, der vart du stor

og røtene dine fann plass i vår jord.

Friske og sterke dei bana seg veg

nedover, bortover, tenkte med seg at

greiner og knuppar dei kan rekna med

at næring og styrke og trivnad eg gjev

med glede til dei som har plass opp i dagen

- eg som i molda lyt krypa på magen

Du hadde nok vener du bjørka mi – du bjørk som no måtte falla

Fuglar som song opp på greina i mai

humla som surra fann mat ho var gla’ i

Men strekast i minne til bjørka var to

som tett innved stammen fann kvile og ro

etter strevsame dagar og surrande kjensler

Den eine var hesten, den blakke og fine

om endeleg fri i frå sele og grime

fekk skugge av kruna di, du rotvelta bjørka mi.

Men hesten er borte, det veit du nok òg – du har han nok sakna lenge

Han og måtte gje seg nett slik som du må

når rota finn vanskar med feste å få

der livet si livskraft skal finne

Den andre venen du hadde er ho

som står her i stormen og sørgjer no

over at du og er borte

Hesten og treet og mange fleir’

blir borte for henne – og kjem ikkje meir.

Vemodet fyller den vesle jenta – jenta som no har blitt stor

Mykje ho lærer i storm og i blest

livet er langt meir enn solskinn og fest

Trea dei fell, dei gamle dei unge

alt lyt nok falla og det er det tunge

som mest fyller tanken til jenta her

Likevel veit ho – djupt der inne

at røtene hennar dei skal nok finne

feste som stormen ikkje kan nå

Det gjer ho godt å tenkje på

Pengesterk

Eg har faktisk meir enn nok av av det meste. Eg er rik! Eg har nok pengar, mat, ting, kvadratmeter, klede - ja eg har nok av alt eg kan få for pengar. Det har ikkje alltid vore slik, men eg har alltid hatt nok til det viktigaste.
I dag kan eg sei det ope og ærleg; eg er rik!
Ikkje det at eg trur eg er rikare enn andre gjennomsnittsnordmenn. Eg jobbar 50% og er ufør 50%, men eg vil likevel meina at eg er rik.

I sommar var eg på NMS (Det Norske Misjonsselskap) si sommarfest og generalforsamling. Ei fantastisk meiningsfylt oppleving. Der vart eg utfordra til å gje pengar til misjonen fleire gongar for dagen. Ulike misjonsprosjekt fekk kollekten, og eg gjekk gladelig til betalingterminalane for å gje støtte. Eg kjente meg faktisk priviligert som kunne gje til noko som var viktig, som eg veit nyttar, og som eg kjente eg brann for!
Vel heimkomen etter ferietur (i ein av våre to bilar m/campingvogn på slep), opna eg nettbanken og vart overraska. Saldoen var større enn eg tenkte, eg trudde ferieturen hadde tært meire på kapitalen. Endå større vart overraskinga då eg oppdaga at eg i min iver den eine dagen hadde trykt inn ei gåve som var noko større enn det eg i utgangspunktet hadde tenkt.
- Likevel var saldoen min større enn eg forventa!

Konklusjonen er at eg er rik, og at det eg gav og gjev er av mi overflod!

Ein del av min generasjon tenkjer at vi må "snu på skillingen" og vera forsiktige sjølv om vi eigentleg har meir enn nok. Eg er kanskje ein av dei. Andre i same aldersgruppa tenkjer at vi har arbeid og slite eit langt liv, og no er det tid til å bruka, plassera og til å nyta, medan endå andre av oss er minstepensjonistar med dyre bu-utgifter, og som må slita for å få endane til å møtast.

Eg har lært noko i sommar - eg har lært at eg gjev for lite av mine pengar. Saldoen til eige bruk blir for stor. Eg ofrar ikkje, eg gjev utan at eg merkar det noko særleg!

Inn i dette tenkjer eg på han som brukte biletet om kamelen og nålauga. Er det slik? Er det vanskelegare for ein rik å koma inn i himmelriket enn det er for ein kamel å gå gjennom eit nålauga? Set eg mi lit til saldoen og rikdomen?- er eg for lite avhengig av hjelp frå han som seier at "for menneske er det umogeleg, men ikkje for Gud?"
http://www.bibel.no/Nettbibelen/Kirkearets-tekster

Eg vil gjera noko med dette. Eg vil gjera det ved å auka støtta mi til det arbeidet NMS driv for å gje menneske i verda "Verdig liv og Varig håp". Eg vil bidra meire til at kvinner og born kjem ut av fattigdom og undertrykking, og at kyrkjene får styrke til å nå lenger ut med det varige håpet!  Med eigne auge har eg sett at det blir god avkastning av pengar gjeve til denne organisasjonen, difor vil eg  investera litt meire i dette arbeidet.

https://nms.profundo.no/bligiver/index.php?pid=534289

Kvifor skriv eg dette her? Fordi eg vil forplikta meg!

Tur&misjon!

Eg er klar, og som de ser er det plass til mange rundt meg her!

Endeleg er vi klare til å starta opp misjonsgruppa Tur&Misjon! Dette har eg drøymt om lenge! Har hatt så lyst til å få i stand eit turfellesskap som også har plass til eit misjonsengasjement. For eit par veker sidan fann eg to til med same ønskje, og brått er vi i gang! Fleire har alt meldt si interesse. Spennande!
Mandag 26. mai kl 1900 går første turen av stabelen! Ikkje så lang, ikkje så tung og ikkje så forpliktande! Ca to timar medrekna ein god pause. Tidspunkt må tilpassast etter kvart, men vi startar her.
Første turen skal gå til Kvamsfjellet, og oppmøtestad er parkeringsplass på venstre side av vegen frå Isdal mot Åse, ca 100 m før fartsmålaren. Vi køyrer felles der i frå. Turen er i lett terreng. Så skal vi setja oss ned med termosen og dela nokre tankar om misjon og misjonsoppdraget. Det blir ikkje "bompengar", heller ikkje kilometeravgift, men vi skal ha misjonskollekt der vi legg i "korga" det vi vil støtta misjonen med. Gruppa blir knytta til Det Norske Misjonsselskap (NMS).
Denne tur&misjonsgruppa er for alle som har lyst, og vi tenkjer at Nordhordland er eit naturleg område å gå på tur i. Vi skal gå på tur, vi skal ha det kjekt, og vi skal støtta misjonen på denne måten!
Vi blir ein fast kjerne som tek ansvar for turløyper, program og informasjon, men vi vil gjerne ha mange med oss. Om du ikkje kan binda deg eller delta kvar gong, så er du like velkomen for det. Dette skal ikkje vera eit stressopplegg, men eit sosialt turmiljø inspirert av at tur og misjon har same motto: Gå Ut!

PS! Det er berre eitt krav for å vera med, og det er at du ikkje sluttar i di misjonsforeining om du får lyst å gå på tur med oss.
Det er Borghild Sætre som er praktisk tilretteleggjar, og som er med og dreg i gong. Vi har eiga side på facebook og her kan du fylgja med. Elles blir info sendt på mail og sms.

Send ein mail eller sms til Borghild Sætre,  borghild.setre@gmail.com  - 
959 40 582 dersom du ønskjer meire informasjon.

Kven veit

Gud
kven veit?
er det
den overtydde
den tydelege
den lærde
den milde
den svake
eller
den sterke?

Gud
vi søkjer i Skrifta og skrifter
og
hjå kvarandre
I flokken
finn vi
dei overtydde
dei tydelege
den lærde
dei milde
dei sterke
dei svake
og
dei spørjande

Gud
gjer meg
mild
og sterk
og overtydd
og audmjuk
og tydeleg
og undrande

- let det seg gjera, Herre?

«Du visdoms, råds og styrkes Ånd,

du kraft av Herrens høyre hånd,

Du lysets bærer, Ordets tolk

For alle tungemål og folk,

ditt lys opptenn i vår forstand,

I hjertet kjærlighetens brann,

Til vanmakt vår og usseldom,

med hellig hjertestyrke kom!»

(Salme frå 800-talet omsett av Luther i 1524 og Landstad i 1855)