Kvinnefellesskap

Eg var på kvinnefest i gårkveld. 

Bedehuset på Seim var fullt av kvinner! 

Praten gjekk livleg, latteren runga, og maten smakte nydeleg.

Rundt borda sat det mykje levd liv, 

og eg tenkjer;

Så mykje liv! Så mykje erfaring! 

Så mykje glede! Så mykje sorg! 

Så mykje lyst! Så mykje smerte!

Så mykje forventning! Så mykje avventning!

Så mykje glede. Så mykje uro! 

Så mykje tru! Så mykje tvil!

Vi delte av våre sårbare liv og våre gode gleder

Vi delte kunnskap og historie

Vi delte engasjement og kristenkall

Vi delte kvardag og fest

Vi sang og vi lytta

Gud var der

Gud var i songen, i Ordet 

Gud var der i kvinnene han har skapt

Ordførar Astrid song ein vakker song av Kari Steigum Vatne. Songen heiter Velsignelsen og skildra Guds nærvær. Den lever i meg i dag!

Eg siterer den siste linja i kvart av dei fem versa

- Ved sitt ansikts nærhet signer Gud

- I hvert skaperunder ser jeg Gud

- I min nestes ansikt ser jeg Gud

- I min Jesu ansikt ser jeg Gud

- I Guds himmel skal jeg skue Gud

Takk til Kvinnelaget som inviterte oss og gav oss ein god kveld!

Privilegium

Eg går her, ein vandrar og tenkjer

og kastar tida mi bort

Men kven kan vel sei eg skal gjera

det som eg ikkje

får gjort?

Så set eg meg ned i mi hole

og kastar tida mi bort
Her lokkar eg  fram gode

kjensler

av alt som eg ein gong
får gjort

Blåkvit lukke

Eg går her og gler meg,

ryddar huset og skriv
til ein morgon som vaknar til blåkvitt liv

Eg dekkar på bordet

med blomar og lys

legg kubbar i omnen til den som frys

Så lagar eg til
litt enkel mat

og fyller mitt hus med veninneprat

Det er mi blåkvite februarlukke,
eg samlar på den
i mi gledeskrukke

I morgon

Nei, i dag har eg ikkje gjort mykje "forstandig".
Mange timar utan å føreta meg noko nyttig, rett og slett!
Det er nok forkasteleg!
Tida er då så dyrebar!

Hadde eg baka, strikka eller sagd ved, då hadde eg gjort noko fornuftig.
Hadde eg tatt helgereingjeringa i dag, hadde eg vore glad i morgon.
Hadde eg ringt til, gått på besøk til, invitert til - ja då hadde eg gjort noko positivt!
Hadde lese ei bok, førebudd ein tale eller to, då hadde eg gjort ein jobb!

Rett nok - eg har gått ein times tur med Erna i snøkavane, og det var jo sunt og sosialt!
Rett nok - eg har vore på butikken i slapse-veret, men det var på nippen til at det vart utsett!
Rett nok - eg har laga meg litt mat og fyrt i omnen, det må jo til!
Rett nok - eg har  prøvd å få noko til på PC-en, men det vart ikkje vellukka.

No er det fredagskvelden og eg innser; kvelden blir som dagen!
Eg konkluderar på same måte, om enn av ulik grunn, som Jakob Sande (som eg forresten har hatt eit flott møte med denne veka, og som eg tillet meg å omskriva litt).

I morgon skal eg byrgja på eit nytt og betre liv, 
trur eg
Ikkje meire pc og unyttig tidsfordriv,
trur eg
Eg skal slutta kasta tida bort med inkjevetta tull 
men  baka gode kaker, fylla fryseboksen full
trur eg

I morgon skal eg byrgja på den gode veg som sagt,
trur eg
Taka striden opp mot kjøtet og den heile latmanns-makt.
trur eg
Men i kveld lyt det få vera, for eg er så spøkje lat 
kanskje endar den med kaffikopp og snacks opp på eit fat,
trur eg!

God fredagskveld!

"En himmel full av stjerner"

Kan vi tru at vi kan gjera verda til ein betre stad for kvarandre?
Kan vi tru at kjærleik og fred skal skapa tryggleik og glede for alle?
Kan vi tru at menneske er godt på botn?
Kan vi tru at nestekjærleik og solidaritet skal femna alle?

Eg vil gjerne tru på det.
Eg vil gjerne bidra slik at det skjer.

Vil eg lukkast?
Vil vi kunna lukkast - 100% ?

Svaret mitt blir diverre nei.
Stykkevis og delt, lukkast vi!
Mykje godt skjer, og det er stadig stort engasjement for å skapa ei betre verd, men alltid er det nokon som ikkje får del i det gode. Alltid er det krig, svolt og liding.
Så langt seier historia at vi ikkje vil lukkast 100%
Men likevel gjev vi ikkje opp draumen om "en himmel full av stjerner, blått hav så langt en ser...." som Lillebjørn Nilssen syng om.

Vi blir drivne av eit håp om at det skal lukkast!

Som kristne blir vi drivne av det kristne håpet!
Håpet er knytta til Jesus som ein dag skaper alt nytt! Uverkeleg? Ja, men vi trur det!

Diktarpresten Eyvind Skeie har ein nydeleg salme som møter desse svære tankane med næring for trua, håp for framtida og meining til kvardagslivet! Dette er faktisk godt å leva i!

Om du les vidare, så merk deg at 1. og 3. verset startar med: "Jeg tror på jordens forvaldling en gang, en tid, et sted" og 2. og 4. verset startar med: " Jeg flykter ikke fra verden".
Salmen samlar mi tru og mitt håp, og gjev meg energi og engasjement!

Jeg tror på jordens forvandling
en gang, en tid et sted,
en fremtid hvor Guds himmel
til jorden senkes ned,
en evighet av glede da alt det vakre her
blir løftet i Guds klarhet og stråler bedre der.

Jeg flykter ikke fra verden,
den jord som engang falt,
er båret av de hender
som skal fornye alt.
Jeg vet at Jesus lever! Jeg tror at Herren Krist
når alle håp er ute, skal stige frem til sist.

Jeg tror på jordens forvandling,
en tid, et sted, en gang
skal alle ting bli nye
og alt blir fylt med sang!
Ja, jorden skal fornyes, og gode ting skal skje!
Bak døden venter Jesus, Den som vil tro, skal se!

Jeg flykter ikke fra verden.
Blant jordens minste små
der finner jeg en fremtid,
som jeg vil vente på.
Ja, jorden skal forvandles, dens natt går alt mot gry!
Jeg tror at Jesus Kristus skal gjøre verden ny!

"Er du avholds?"

Ja, eg er framleis "avholds".

Slik har det vore, og slik vil det bli.

Kvifor?

Svaret mitt er enkelt - eg lar vera å bruka alkohol i solidaritet med dei som lir under eige eller andre sitt misbruk.

Har det noko for seg å ha eit slikt standpunkt?
Eg kan skjøna spørsmålet, for eg kan sjølvsagt ikkje måla verknaden av mitt val. Likevel er dette eit rett standpunkt for meg. Det blir for vanskeleg å nyta ei vare som har blitt til ei stor forbanning, og til øydelagde liv for mange medmenneske.

Til tider kjenner eg meg litt annleis, kjenner at eg er ein typisk, umoderne "vestlandspietist", men som oftast er det heilt ok. Eg kjenner meg respektert, ingen spør eller kommenterar, det kan til og med bli forventa av meg at eg seier nei takk, og som oftast er vi er fleire som vel det same. I mine miljø og samanhengar er det også som oftast alkoholfritt. Om eg har betre eller dårlegare livskvalitet enn dei som veljer annleis, er eg ukvalifisert til å meina noko om - men eg har det bra i "festlivet" mitt! Det er det eg veit,

Å vera avholds, og å argumentera for det slik eg gjer, kan lett opplevast fordømande. Eg skjønar det. Det kan verka som eg ser på dei som har eit anna svar enn eg, som lite ansvarlege. Eg ønskjer ikkje å gje andre den kjensla. Eg har respekt for andre sine val!

Som avholds tilhøyrer eg ein minoritet, og ville gjerne sett at fleire tok eit avholdsstandpunkt! Det auka alkoholforbruket uroar meg meire enn at det plagar meg å vera avholds. Eg trur også dette uroar mine "av og til-venner". Samfunnsmessig er aukande alkoholbruk ei utfordring.

Eg er glad for det fokus som media har på alkoholbruk i juletida.
Vi blir oppmoda til å visa måtehald for borna sin del.
Det er tankevekkjande å lesa at det er  besteforeldregenerasjonen bør skjerpa seg mest, og det er flott at  Davy Vatne går ut og seier at alkohol ikkje høyrer saman med julefeiring med born!

Eg vil tru på at denne bodskapen når fram! Borna fortener det!

Stakkars meg

Deler ein "klagesong" frå ein tyngre dag enn dagen i dag! God terapi å setja ord på, og å driva litt harselas med seg sjølv. Dette vart skrive på nittitalet ein gong.

Mørke tankar vil meg fata

motet frekt i frå meg taka

Motet mitt med mismot byter

glede, gneist og glød meg snyter

Set meg svartsynt, sår tilbake

bitter, sur som sildelake

Stakkars meg med mørke tankar

stakkars dei som rundt meg vankar

Grå og gruggen

sur og muggen

Mørk er dagen, svart er natta

tryggast liggja her på matta

teia still

verta snill

venta på det gode, glade

få det slik eg helst vil ha det

Eg vil vera optimist

ikkje vera tung og trist

Kom vekk meg, spark meg opp

meg stakkars elendige, sytande kropp

Tull og tøys og tilgjort klage

sytande sår for minimal plage

Få meg ut av mitt klagande hi

rist meg, skubb meg, lokk meg fordi 
slik vil eg ikkje ha det

Kva skal då til, kvar er medisinen 
som mørke kan bryta med lyse solstrimen?

Den er her rett ved meg

I handa den vesle

I smilet frå dei som gjev meg det beste

I orda som kviskrar:

Godt at du er her

Godt at du er nær

Godt å ha deg kjær