Kvilepuls

Dette ser ut for å bli ei roleg veke. Ja nesten så roleg at eg lurar på om det er noko eg kan ha gløymt. Sist veke var travel. Førebuing og gjennomføring av fylkesårsmøte i KrF og landsstyremøte for NMS, hadde hovedfokus då. Eg har tendens til å stressa litt framfor slike oppgåver, men øver meg på å tenkja at det går nok bra, eg gjer jo ikkje jobben åleine. Og bra gjekk det, på begge møta.
Det er godt med litt kvilepuls inn i mellom. Herleg å sløva på sofaen, sjå TV, vera på facebook og leika meg litt på Wordfeud. Kanskje må eg øva meg litt meir på dette å ta det roleg! Eg tilhøyrer jo gruppa dei "eldre" etter kvart, og om ganske så få år blir også eg pensjonist.
Eg opplever stadig at folk spør - har du pensjonert deg? når skal du bli pensjonist? Skal eg vera ærleg så likar eg ikkje slike spørsmål, eg er glad og takksam for at eg har ein jobb, at eg kan få ha eit aktivt liv og vera til nytte. Likevel, eg har stor respekt for dei som etter eit langt yrkesaktivt liv har trong for å få ein annleis kvardag når livet går mot 65. At mange ønskjer å gå aktivt inn i frivillig arbeid og opplever at det gjev glede og meining, er flott. At andre som har familie rundt seg ønskjer å vera meire saman med dei og gje ei hjelpande hand, forstår eg godt.
Vi er heldige som bur i Norge. Dei fleste som har vore i jobb eit langt yrkesaktivt liv har gode pensjonsordningar og alderdommen er økonomisk sikra. Sjølv vil eg bli pensjonist etter berre ca 15 års yrkesaktivt liv. Resten av mitt vaksne liv har eg brukt slik at det ikkje gjev pensjonsfordelar. Det kan opplevast som ei underkjenning av det eg har brukt livet mitt til, og det sender eg som ei utfordring til politikarane. Eg har hatt meiningsfylte dagar saman med mine og med  engasjement mitt, og er takksam for det.
Kor lenge eg har tenkt å jobba veit eg ikkje i dag. Det kjem an på fleire ting, som f.eks helse og arbeidskraft, men også på om det finst gode nok høyreapparat :-)
Men denne veka kan bli god, og neste veke er det vinterferie!

Klubben på trappelemmen

Det har blitt mange møte etter kvart. Mange typar møte - styremøte, kommunestyre og formannaskapsmøte, misjons og bedehusmøte, kyrkjemøte, forenings og komitemøte, ja endå til i Stortingssalen har vesle meg vore på møte. Mange timar av livet har eg brukt på møte, og eg trives med det framleis. Eg likar å få ting til saman med andre! Også denne helga har eg brukt nokre timar på saksdokument og førebuing til møte.

Eg kom i tankar om mitt første møte med møtekulturen i dag, og det henta fram gode minne. Aktiviteten starta på klubbmøte på trappelemmen i nabohuset. Vi var fem born som samlast der, ein gut og fire jenter. Guten var eldst og var leiar. Eg inbiller meg at han var initiativtakar til klubben, som var ein slags 4-H inspirert klubb. Eg kan ikkje hugsa om han vart vald som leiar, men det hadde han nok blitt dersom det hadde blitt spørsmål om det. Han hadde sin eigen faste plass inni eit skap! Plassen hans skapte respekt, og den nødvendige autoriteten som ein kvar leiar må ha, og vi fann det heilt naturleg at skapet var hans! Vi jentene sat på ein benk ut forbi.
Programmet inneheld klubbsong som var sjølvlaga, og som handla om klubben vår. Eg hugsar litt av den, den starta slik: "jeg liker meg godt i klubben vår her, alle er snille, hver i sær..." (merkeleg at den var på bokmål, Hjørdis). Så las vi referat frå sist møte og valde ny referent. Kanskje las vi noko frå eit eller anna barneblad også. Så planla vi kva vi skulle gjera på neste møte. Vi hadde utflukter i skog og mark, samla plantar eller fann stader vi trudde reven hadde hi og planla å laga felle. Stundom sydde vi. Leiaren var så flink å teikna fine hestar og fuglar på lerret som vi sydde på. Eg sydde ei gul ørn på ein liten pute, hugsar eg. Puten fylte vi med ull som vi samla på piggtrådgjerde sauene hadde krope under. Vi sydde oss klubbmerke også, ein slik firkløver som på biletet, grøn med raude H-ar hugsar eg.Trur kanskje vi hadde lodd, hugsar ikkje heilt men eg meiner vi hadde ein kasse. Vi hadde også eit hemmeleg kodeord. Det skulle brukast dersom vi hadde bruk for å nemna noko om klubben når vi var saman med andre born. Koden var "max". Det er mulig vi var lite inkluderande, men klubben var for oss fem.
Kanskje var ikkje alt nett slik eg hugsa det. Eg veit det er ei referatbok hjå ein av klubbmedlemane. Den gler eg meg til å sjå ein gong.
Klubben var prega av fellesskap og kreativitet. Vi ville oppleva, læra og skapa noko saman. Vi hadde orden, rang og oppgåver, og ho Gunhild var klok og let oss vera i fred på lemmen hennar.
Artig å tenkja på dette i dag, og les nokon av de andre klubbmedlemar dette så må de gjerne leggja inn utfyllande opplysningar og kommentarar.

Nytt byggeprosjekt

Sosiale medier kan brukast positivt. Sjølv har eg stor glede og nytte av å vera på facebook. Her får eg kjapp informasjon om venner sin kvardag, om politiske saker, om misjon, om kultur, aktivitetar og mykje meir. Ofte fører informasjonen eg får til handling og fornya kontakt. Sjølvsagt kan det vera negative ting som fylgjer i kjølvatnet av denne aktiviteten, og sjølvsagt kan aktiviteten stela litt tid, men eg meiner at både eg og mine venner er vaksne nok til å styra vår medverknad på nettet. Difor har eg stort frimod når eg inviterer deg med på ein positiv nettaktivitet.

Eg ønskjer i dag å presentera for mine lesarar eit flott prosjekt som føregår på sosiale medier -facebook og twitter. Førebels er det lite og ikkje så kjent, men litt etter litt vil det veksa og bli til noko viktig. Prosjektet heiter byggenkirke.no og er utvikla av NMS. Målet med prosjektet er å involvere endå fleire i oppdraget vi har fått til å byggja den kristne kyrkja på jorda. Og då snakkar vi ikkje berre om bygging med sement og treverk, men også bygging av fellesskap, leiarskap og trusopplæring

I erkjenning av at vi har mange sympatisørar som finn nytte og glede av å vera på sosiale medier, startar vi dette prosjektet. Det vil gje meining, engasjement og positiv spenning å fylgja dette sosiale byggverket for oss som likevel er innom nettet både titt og ofte. Og i erkjenning av at mange av mine venner ikkje finn tid til det som har vore tradisjonelt misjonsengasjement hos oss, har eg tru på at ein del av dykk vil synast at dette kan vera ein ok måte å delta på.

Prosjektet vart lansert 1. februar, og førebels er ikkje aktiviteten så stor. Den vil koma, og det er mi frimodige forventning at dette skal bli til glede både for byggningsfolket på nettet og den verdensvide kyrkja.
Klikk deg inn, les deg opp og finn deg eit byggeprosjekt du vil støtta!

Fuglebrettfilosofi

Eg likar det eg ser på fuglebrettet i dag. Aktiviteten er stor og trafikken tett! Kjøttmeisene er i fleirtal, så kjem blåmeis og lauvmeis (eller kanskje det er granmeis - eller begge deler?) som nr to, og tre. Den frimodige spettmeisa kjem også deisande, og då må dei andre vika for ei lita stund. Eg likar oppsynet på spettmeisa, men hadde eg vore blåmeis hadde den nok iritert meg litt. I dag har det også vore finkar innom. Eg likar at mangfaldet aukar.
Nede på bakken set skjora og svarttrosta og baksar i snøen, og i dag har eg kosa meg litt over deira posisjon. Kanskje er eg litt stygg. Store og pågåande som dei er, så må dei ta til takke med "smular frå dei rike sitt bord". Dei får ikkje plass oppe ved bordet, fordi vi har laga fuglebrett som ikkje passar storleiken deira.
Eigentleg kunne eg jo gått ut med litt brødsmular til dei, eller med restar av julekakene... Det hadde sikkert vore godt for dei det. Kanskje eg gjer det, i morgon når lyset kjem. Men i dag er det dei små sin suverene plass eg frydar meg over.
- Kanskje er det for stor ein tanke, kanskje ville det få alt for alvorlege konsekvensar for meg om "ønskjetanken" min om å overføra biletet frå fuglebrettet til menneskebordet hadde blitt ein realitet. Ikkje det at eg ikkje vil at dei store også skulle få sin mette, men at det skulle vera ein skjerma plass for dei små....  eller at eg hadde hatt vilje og evne til å dela

"Herre din jord bærer mat nok for alle
takk for den delen du vil vi skal ha!
Lær oss å dekke et langbord i verden
som alle kan reise seg mette fra."

Gråblå morgon

Vinterlyset er fasinerande. Eg set åleine med frukosten min og ser at morgonen og lyset kjem. Det gråblå lyset trengjer seg ned på halvvegs snødekka mark. Innimellom dei svarte, nakne bjørkekrunene kjem det, og sanneleg trengjer det seg innmellom dei svarte granane også. I nord er himmelen mørkegråblå. Blåfargen er ganske intens nett no.

Det er snø i skyene, våt snø som har liten verdi for meg. Blir ikkje noko snøglede i låglandet i dag. Men lyset og himmelen blir påverka og skaper ei lysoppleving for meg.

I går var eg i gravferd. Ei vemodig, trist og god gravferd for ein av mine venner her på Seim.

Sjukdomen hadde berre ein utveg for henne diverre, og vi set fattigare att.

Då eg kom til kyrkja i går var himmelen som i dag, berre endå meire intens. Har faktisk aldri sett den blågrå fargen slik - så djup, så skarp og så intens mørk blå! Vakkert, trolsk, ja nesten litt nifs i fargen. Passa godt til sinnstilstanden vår.

Då vi kom ut av kyrkja var den same nord-vesthimmelen klår for ei stund. Skyene hadde tømt seg medan vi var inne, og den høge frie himmelen med ei aning av sollys, låg over Seimsfjorden!

Passa godt for håpet, som hadde fått fornya næring inne i kyrkjerommet!

Dei tunge skyene vart tømde i går, i dag er dei tilbake.
Sollyset viste at det var der bakom skyene ein stad i går, i dag er dei borte igjen.

Det går mot lysare tider. Vi merkar det, litt lenger lyst for kvar dag. Godt det. For meg må denne tida gjerne gå seint, for eg vil nyta det fantastiske lyset! Det har jo så mange nyansar, og alt er jo så vakkert!

Lyset er livskreftene sitt pulsslag. Lyset har livskreftene sine mange lyse, gode, lunefulle og tunge nyansar.

Eg ser stor grunn for å takka for den fjerde skapingsdagen, dagen då lyset kom på plass i skaparverket!

Biletet har søster Ingvild tova 

Tast og trykk og nabokjerring

Tastetrykk!! Verda blir meir og meir fylt av tastetrykk på alskens duppedittar. Sekken min får stadig nye vidunder med ladarar, ledningar og instruksjonsbrosjyrer til. Eg heng med etter beste evne, og har skaffa meg ein utvida sekk for å få alt med meg. Dei to siste nykommarane i sekken er ein I-Pad, og eit nytt fotokamera.

Så har eg oppdaga dette artige spelet på I-Paden som heiter Wordfeud! Det er jo SÅ moro for ei slik som meg som likar ord! No spelar eg på nettet med dei eg spelte Uno, Monopol og Ludo med for 20 år sidan. Det er kjekt! Så chattar (fantastisk nynorskord)vi litt innimellom, og kontakten er der.

Nettverda er fabelaktig, sjølv eg med min sterkt begrensa kunnskap, innser det. Eg takkar alle mine "støttekontakter"- mann, born og unge kollegaer som hjelper meg inn i denne verda.

Stoltenberg snakka om nabokjerringar på nett i nyttårstalen sin. Eg skulle gjerne ha vore ei av desse dei siste dagane. Tastar du ei meining ikkje alle deler, ja då kan du brått ha heile nettvreiden over deg! Som eld i tørt gras spreier bodskapen seg gjennom det usynlege nettet, og det er ingen grenser for kva du har lov å skriva eller slengja ut mot ein meiningsmotstandar. Det har ein av mine unge venner opplevd denne

helga.
Eg skal ikkje sei eit einaste ord korkje om hans meining eller om motstandarane sine meiningar, men eg har lyst å vera ei nabokjerring som seier til vaksne forstandige, og unge dyktige og intelligente menneske - bruk argument- ikkje bannskap, trakasering og skittkasting! Det passar seg dårleg i eit demokratisk samfunn der vi skal ha lov å meina, ytra og diskutera.

Å spela Wordfeud er "sutalaust", men også litt irriterande. Det er ei ordbok for dette spelet som diverre manglar mange av mine gode ord, som eg kunne fått mange poeng på om dei hadde vore der. Men her er sensuren streng, skriv du eit ord som ikkje står i ordboka så blir det avvist, sjølv om orda står så tydeleg i mi ordliste. Eg må finna eit anna ord. Slik er det berre!
Det skulle vore ei slik ordbok på facebook og twitter og nokre nettaviser også. Det har eg oppdaga denne helga. Viss ikkje vi klarar å argumentera med eit nokonlunde saklige språk, ja då spørs det om eg må melda meg som ei språkvaskande nabokjerring!!

Knerten og Det Nye Året

Etter at eg for ca 30 år sidan las  Knertenbøkene oppatt og oppatt til ein liten kar som hadde oppdaga at Knerten var eit triveleg liten trepinne, har eg på nyttårsdagane ofte tenkt på Knerten og Lillebror sin dramatiske, men likevel vakre nyttårshistorie.

Ein tidleg nyttårsdagsmorgon medan dei andre sov, la Lillebror og Knerten  ut på si vandring  for å leita etter det nye året, og til si store forundring fann dei det - på kyrkjetrappa. Ja, det måtte vera det nye året dei fann, det meinte dei begge, og så forundra blei dei over det dei fann at dei like godt kalla funnet for Forundringspakka! Godt innpakka, liggjande kyrkjetrappa, fann dei ein liten baby, ei lita jente som ei fortvila ung mor hadde lagt der for at nokon gode folk skulle finna henne og stella godt med henne. Ein rørande historie som enda så godt for både Lillemamma, Lillebror og Knerten!

Det er mykje i verda som er vanskeleg for så mange. Slik var det også for "Lillemammaen" som la veslejenta si på kyrkjetrappa på sjølvaste nyttårsnatta.

Vi har ynskt kvarandre Godt nyttår dei siste timane. Det er ei god oppleving å få ta familie og venner i handa og sei Godt nyttår, og vi gler oss over helsingar på SMS og Facebook. Vi meinar det verkeleg, vi ønskjer kvarandre alt godt!
Så vakna eg opp til min nyttårsmorgon og fann at det nye året ikkje starta så godt. På nyhetene fann eg informasjon om dødsulukke på vegen i nabolaget der vi køyrte kort tid før det skjedde. Det er vondt. I skrivande stund utviklar det seg eit stort jordras utanfor Trondheim, naturkreftene rår vi ikkje med. Det er skremmande. Slik vart mitt første  "forundringspakkefunn" denne nyttårsdagen 2012!
Men ikkje berre det, heldigvis. Også i dag kom eg ned til fint dekka frukostbord av ein nyttårsfrisk mann. Kaffi, egg og lys på bordet. Slik har mine nye dagar starta  i nærare 40 år! Blir dette funnet ei forundringspakke for meg i dag også, skal tru? Det sto i alle fall ikkje noko om dette på nettet i dag tidleg. Eg synes det fortener ein plass der  i dag! Eg ønskjer ikkje slutta å forundra meg over det alminnelege og kvardagsgode!

Nyttårsdagen, som kvardagen, har både det gode og det vonde i seg. Vi må leva med det, vi må hjelpa kvarandre, og gle oss med kvarandre. Knerten sin forundringspakkehistorie enda godt fordi menneske tok ansvar for kvarandre. Vi har lært litt om dette det siste halve året vi nordmenn.

Kongen sa det slik i går kveld:
"Alle lyste vi opp veien videre ved samholdet vi skapte og varmen vi omsluttet hverandre med. Ved at vi søkte sammen i stedet for å vende oss mot hverandre. Ved at vi strakte ut en hånd i stedet for å trekke oss unna. Det er slike fakler vi fortsatt må tenne for å se veien videre. Det er fra slike kilder vi må øse for å reise oss."

Det er godt sagt av vår gode konge!

På denne nyttårsdagen vil eg også, gjennom nokre vers av Svein Ellingsen, peika Gudsdimensjonen i dei kreftene som kjem til oss frå kjelder utanfrå oss sjølve:

"Vi rekker våre hender frem som tomme skåler,

kom til oss Gud og gi oss liv fra kilder utenfor oss selv.

Vi løfter våre hender frem i bønn for verden,
La dem som lider finne vern mot kalde hjerters is og sne.

Vi venter etter smertens vår din nådes sommer,
Og sorg og glede blir til vekst med frukt vi ikke selv kan se."

For meg er dette det forunderlegaste av alle forundringspakker - Gudsrikeskreftene til hjelp i vår kvardag, og med håp for vår framtid! Eg kan ikkje slutta å peika på dette......

Godt nyttår!