Kyrkjefest på Solheim

Denne veka har vi hatt kyrkjefest på Solheim. I 125 år har denne kyrkja stått som Gudshus i Indrefjorden under overskrifta "Dette er ein heilag stad, her er Guds hus og Himmlesn port." I glede og sorg, på vanlege søndagar og på festdagar har folket kome til kyrkja si og møtt Gud og kvarandre.

Kyrkja har bore preg av slitasje og manglande vedlikehald, og under tildels stram kommuneøkonomi har den hatt strev med å bli prioritert. Under bispevisitasen for to år sidan vart det gjort et genialt grep av biskopen. Kanskje hadde han valet mellom å stengja kyrkja eller til å inngå ein positiv avtale med kommune og kyrkje, og han valde det siste- han lova kom att på 125 årsjubileet og at han då ville sjå ei opprusta kyrkje.

I dag var kyrkja fullsett, nyoppussa og vakker, og dagen vart ei markering av kyrkja sin sterke rolle i bygdene våre, ei levande folkekyrkje på sitt beste. Eg gledde meg stort over den nyoppussa kyrkja, over salmesong med mektig musikk, korsong av born og vaksne, over ein biskop som har evne til å formidla glede og alvor så det møter hjartene våre, og eg gledde meg stort over kø oppover kyrkjegolvet til nattverdmåltid. Eg gledde meg også over god mat og fin utstilling i grendahuset, og ikkje minst over det "gamle" ten-singarane som kom heim og song til oss. Kyrkja lever og vi skal ta vare på den!

Det er ikkje kommunen som skal styre kyrkja, forholdet mellom kommune og kyrkje ligg klårt i kyrkjelova, men som politikarar skal vi sjå til at kyrkja blir sett i stand til å ivareta sitt oppdrag både åndeleg og materielt. Det er difor trist at kyrkjestatsråd Giske reduserer tilskotet til fellesråda slik han har gjort i statsbudsjettet for 2008. Men ordføraren gjekk langt i dag i å lova at kommunen skulle sikra kyrkja midlar , og KrF skal sjølvsagt fylgja opp.